در ابتدا مجدداً تأکید می‌کنم که نذر به‌عنوان امری کلی در متون دینی آمده و همه مصادیق در آن نهفته است. اما در مورد اینکه چه باید کرد باید جلساتی برگزار شود و کار کارشناسی صورت گیرد و نیازسنجی صورت گیرد تا بر اساس آن علما به‌اتفاق نظر برسند. اما منظور این نیست که ماجرا حکومتی شود و دولت در آن ورود کند. عالمان ما می‌توانند به شکل خودجوش این کار را نظم دهند.
جبار رحمانی با اشاره به اینکه نذر فرهنگی نوعی نوآوری در دل سنت نذر است، گفت: نذر فرهنگی از دل تشخیص مردم برآمده و نه لزوما بهتر از نذرها غذا و نوشیدنی هاست و نه لزوما از آنها بدتر است. هرگروه حق دارد حسب تشخیص و حس درونی خودش به شیوه ای که می خواهد نذر کند.
این استاد حوزه گفت: تا به اینجا قبول کردیم که بر حسب مبانی دینی و عقلیمان، نذورات مادی اعم از غذا، پوشاک و مسکن، نه تنها هیچگونه خللی و نقطه ضعفی در او نیست، بلکه مورد تایید قرآن، سنت و روایات ماست، اما قسم دومی از نذورات داریم که امروزه به آنها نام نذورات فرهنگی داده شده است. طبیعتا ارزش این نذر ها اگر بیشتر از نذوارت مادی نباشد، کمتر هم نیست. چرا که نذورات فرهنگی سه خصوصیت مهم دارند که در نذورات غیر فرهنگی این خصوصیات کمتر دیده می شود.
عضو کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی درباره رسم نذر فرهنگی که در سال های اخیر باب شده است، گفت: نذر کتاب یک اقدام فرهنگی تاثیرگذار و مطلوب است که از سوی مردم انجام می گیرد و نباید آن را با ناکارآمدی دستگاه های دولتی مرتبط دانست.
هر کار خیری می‌تواند مورد نذر قرار بگیرد. مثلا خطاط خط یاد بدهد، حتی موسیقیدان موسیقی یاد بدهد، یا هنرپیشه‌ای هنر خود را به رایگان در اختیار قرار دهد.