در بخشی از نامه عرفانی امام به آقا سید ابراهیم مقبره ای آمده است: ای نفس که در سراچۀ خاک مخلد گشته ای ـ از خانۀ تاریک و دهشتناک طبیعت به درآی! و به سوی اللّه تعالی ـ مقام جمع احدی ـ و رسول او ـ آن صاحب قلب احدی احمدی ـ هجرت کن! تا گاهی که مرگ دریابدت ـ مرگی که همانا نیستی تعینات است.
اکیداً وصیت مى کنم او را به آنچه اعاظم حکمت و اساتید بزرگوار اهل معرفت، ما را به آن وصیت کرده اند که نسبت به عرضه اسرار این معارف بر غیر اهلش- منکران و بى تدبیران و آنان که از راه حق و انصاف گم گشته اند- کاملًا بخل بورزد، که آن کوته نظران، ذوقى تار و عقلى کدر دارند و علم و حکمت جز جهالت و گمراهى بر ایشان نیفزاید و معارف حقه جز زیان و حیرت نیاندوزد.
در بخشی از نامه امام آمده است: کتب مشایخ ارباب عرفان با همه قدر و منزلتى که دارند، حلاوت و لطافت و جامعیت اسرار کتاب الهى را ندارند.
در بخشی از نامه امام آمده است: عزیزم! از جوانى به اندازه اى که باقى است استفاده کن که در پیرى همه چیز از دست مى رود، حتى توجه به آخرت و خداى تعالى. از مکاید بزرگ شیطان و نفس اماره آن است که جوانان را وعده صلاح و اصلاح در زمان پیرى مى دهد تا جوانى با غفلت از دست برود، و به پیران وعده طول عمر مى دهد.
در بخشی از نامه امام به فرزندشان سید احمد خمینی آمده است: این سیلى هاى طاقت فرسا را که مى خورى براى آن است که فرزند منى و به حسب فرهنگ غرب و شرق باید من و هر کس به من نزدیک و به ویژه تو که از هر کس نزدیکترى مورد تهمت و آزار و افترا واقع شود.