در همان ایام برخی از افراد خطاب به آقا گفتند:«بهتر است زنان به این ملاقات ها نیایند زیرا شلوغ می شود و ممکن است فشار جمعیت مشکلی ایجاد کند». اما آقا در جواب گفتند:«زنان دوشادوش مردان در مبارزات حضور داشتند . اگر مشکل است روزهایی را برای آقایان و روزهایی برای خانم ها در نظر گرفته شود». و همین طور هم شد.
کف حیاط نجف یا حصیری از جنس ساقه خرما پوشیده شده بود که کمی ناصاف و زبر بود. مدتی که در نجف بودیم، در اثر نشستن و نماز خواندن بر روی این حصیر، روی پاهایمان پینه بسته بود و خشک شده بود. زمانی که فامیل های آقای اعرابی مرا دیدند و علت این خشکی را جویا شدند، باورشان نمی شد که کسی که این اندازه وجوهات دریافت می کند و شهریه ها را پرداخت می کند، زیر پای خود و فرزندانش چنین حصیری پهن کرده باشد.
آقا شش ماه تمام به نوشتن این کتاب همت گماردند و کاری بس عجیب کردند. با آنکه در آن زمان ما بچه ها کم سن و سال بودیم اما متوجه سر و صداهایی که چاپ این کتاب به راه انداخت، می شدیم. دایی رضا نیز برایمان تعریف می کردند که مردم آقا را با دست به یکدیگر نشان داده و او را با نام «کاتب کشف اسرار در مقابل اسرار هزار ساله» صدا می زدند.
زمستان سال 1332، همزمان با محاکمه دکتر مصدق، آقا با آنکه اصلا اهل خرید روزنامه به صورت یومیه نبودند، زمستان آن سال را با خرید هر روزه روزنامه و پیگیری اخبار محاکمه دکتر مصدق سپری می کردند. در آن زمان من به همراه خانم و فهیمه خانم و گاهی داداش مصطفی، با ذوق، منتظر آمدن آقا به همراه روزنامه می شدیم. بعد از آن همگی دور تا دور آقا می نشستیم و ایشان با صدای بلند برای ما روزنامه می خواندند.
هر بار که خانم برای آقا لباسی می دوختند و می گفتند برخی از جاهای آن مشکلی دارد، آقا در پاسخ می گفتند: «خیلی هم عالی است. بارک الله بر شما، شما خیلی خوب کار خیاطی را انجام می دهید و بسیار خبره هستید». هیچ گاه به یاد ندارم که آقا از چیزی ایراد گرفته باشند. آقا حتی از غذای خانم، یک بار هم ایراد نگرفتند و معتقد بودند خانم غذا را بسیار خوشمزه درست می کند.
در زمان طلبگی آقا، استفاده از قاشق مرسوم نبود با این حال، با توجه به تفاوت فرهنگ خانواده آقا نسبت به فرهنگ زمانه، ایشان بسیار بهداشتی بوده و مقید به استفاده از قاشق بودند و هرگز با دست غذا نمی خوردند. آقا بزرگ؛ پدر خانم، با دست غذا می خوردند حکم کرده بودند که اهل خانه نیز باید با دست غذا بخورند، با این حال آقا در کنار ایشان می نشستند و با قاشق غذا می خوردند.
برای آتش چهارشنبه سوری از روزنامه های موجود بهره می بردیم. آقا علی رغم آنکه با این کار موافق نبودند، اما زمانی که همسایه ها در انتهای کوچه آتش مفصلی به راه می انداختند، آقا اجازه می دادند تا در سه نقطه حیاط آتش روشن کرده و از روی آن بپریم. خودشان نیز در گوشه ای می ایستادند و نظاره گر ما بودند.