حضرت آیت الله سلطانی طباطبایی پس از هشتاد و دو (به قولی 85) سال زندگی، در عصر روز شنبه سی و یکم خرداد 1376 ش، (پانزدهم صفر 1418 ق) بدرود حیات گفت. ایشان از معتمدین، و در دوره ای وصی حضرت امام بودند. از طرفی هر دو شخصیت جلیل قدر ـ هم ایشان و هم حضرت امام ـ پدر بزرگان یادگارِ یادگار امام، حضرت حجت الاسلام والمسلمین سید حسن خمینی می باشند. به همین مناسبت در سالگشت رحلت این عالم ربانی، یادی می کنیم از زندگی و ارتباطشان با حضرت امام.
امام خمینی در یازدهم اسفند ماه سال ۵۲ در نامه ای خطاب به فرزندشان مرحوم حاج احمد آقا خمینی بر تهیه مسکن برای طلبه ها سفارش و تاکید کردند.
امام خمینی در شانزدهم دی ماه سال ۵۶، چهار نفر از افراد مورد اعتمادشان را وصی خود در انجام امور شرعیه قرار دادند.
با اینکه امام از نظر عرفان و اخلاق در رده بالایی قرار داشتند اما باز هم به صفای باطن و مهر و عطوفت و خصایل روحی آیت الله سلطانی غبطه می خوردند.
از ویژگی‌های متعالی و خصلت‌های ممتاز استاد بزرگوارم، مرحوم آیت‌الله سلطانی این بود که دقیق و ظرف می‌اندیشد و آرام و لطیف سخن می‌گفت. بر مطالب و مفاهیم مورد بحث، تسلطی کامل و همه جانبه داشت و از هوشی سرشار و حافظه‌ای سطح بالا برخوردار بود.
برای مراسم عقد، مادر داماد از عراق آمده و مادربزرگ و خواهرها، خواهرزاده ها، عمه و دخترانش، ... آمده بودند اما جای یک نفر خالی بود و آن هم حاج آقا روح الله، پدر داماد که در تبعید به سر می برد و از دور شاهد شادی فرزندش بود.