نوح

إِنَّا أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ ⁽¹⁾

ما نوح را به سوى قومش فرستاديم كه: قوم خود را پيش از آنكه عذابى دردآور بر سرشان فرودآيد، بيم ده.

قَالَ يَا قَوْمِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ ⁽²⁾

گفت: اى قوم من، من بيم‌دهنده‌اى روشنگرم،

أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ وَأَطِيعُونِ ⁽³⁾

خدا را بپرستيد، و از او بترسيد و از من اطاعت كنيد،

يَغْفِرْ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَيُؤَخِّرْكُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لَا يُؤَخَّرُ لَوْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ⁽⁴⁾

تا گناهانتان را بيامرزد، و شما را تا مدتى معين مهلت دهد؛ زيرا آن مدت خدايى چون به سر آيد -اگر بدانيد- ديگر به تأخير نيفتد.

قَالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوْتُ قَوْمِي لَيْلًا وَنَهَارًا ⁽⁵⁾

گفت: اى پروردگار من، من قوم خود را شب و روز دعوت كردم،

فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعَائِي إِلَّا فِرَارًا ⁽⁶⁾

و دعوت من جز به فرارشان نيفزود.

وَإِنِّي كُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ وَاسْتَغْشَوْا ثِيَابَهُمْ وَأَصَرُّوا وَاسْتَكْبَرُوا اسْتِكْبَارًا ⁽⁷⁾

و من هر بار كه دعوتشان كردم تا تو آنها را بيامرزى، انگشتها در گوشهاى خود كردند و جامه در سر كشيدند و پاى فشردند و هر چه بيشتر سركشى كردند.

ثُمَّ إِنِّي دَعَوْتُهُمْ جِهَارًا ⁽⁸⁾

پس به آواز بلند دعوتشان كردم.

ثُمَّ إِنِّي أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَأَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَارًا ⁽⁹⁾

باز به آشكار گفتم و در نهان گفتم.

فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا ⁽¹⁰⁾

سپس گفتم: از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او آمرزنده است،

يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُمْ مِدْرَارًا ⁽¹¹⁾

تا از آسمان برايتان پى‌درپى باران فرستد،

وَيُمْدِدْكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّاتٍ وَيَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهَارًا ⁽¹²⁾

و شما را به اموال و فرزندان مدد كند و برايتان بستانها و نهرها بيافريند.

مَا لَكُمْ لَا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقَارًا ⁽¹³⁾

شما را چه مى‌شود كه از شكوه خداوند نمى‌ترسيد،

وَقَدْ خَلَقَكُمْ أَطْوَارًا ⁽¹⁴⁾

حال آنكه شما را به گونه‌هاى مختلف بيافريد.

أَلَمْ تَرَوْا كَيْفَ خَلَقَ اللَّهُ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا ⁽¹⁵⁾

آيا نمى‌بينيد چگونه خدا هفت آسمان طبقه طبقه را بيافريد؟

وَجَعَلَ الْقَمَرَ فِيهِنَّ نُورًا وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِرَاجًا ⁽¹⁶⁾

و ماه را روشنى آنها، و خورشيد را چراغشان گردانيد.

وَاللَّهُ أَنْبَتَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ نَبَاتًا ⁽¹⁷⁾

و خدا شما را چون نباتى از زمين برويانيد.

ثُمَّ يُعِيدُكُمْ فِيهَا وَيُخْرِجُكُمْ إِخْرَاجًا ⁽¹⁸⁾

باز شما را بدان باز مى‌گرداند و باز از آن بيرون مى‌آورد.

وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ بِسَاطًا ⁽¹⁹⁾

و خدا زمين را چون فرشى برايتان بگسترد،

لِتَسْلُكُوا مِنْهَا سُبُلًا فِجَاجًا ⁽²⁰⁾

تا بر راه‌هاى پهناور آن برويد.

قَالَ نُوحٌ رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِي وَاتَّبَعُوا مَنْ لَمْ يَزِدْهُ مَالُهُ وَوَلَدُهُ إِلَّا خَسَارًا ⁽²¹⁾

نوح گفت: اى پروردگار من، آنها فرمان من نبردند، و از كسى پيروى كردند كه مال و فرزندش جز به زيانش نيفزود.

وَمَكَرُوا مَكْرًا كُبَّارًا ⁽²²⁾

مكر كردند - مكرى بزرگ.

وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا يَغُوثَ وَيَعُوقَ وَنَسْرًا ⁽²³⁾

و گفتند: خدايانتان را وامگذاريد. وَدّ و سُواع و يَغوث و يَعوق و نَسر را ترك مكنيد.

وَقَدْ أَضَلُّوا كَثِيرًا وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِينَ إِلَّا ضَلَالًا ⁽²⁴⁾

بسيارى را گمراه كردند و تو جز بر گمراهى ستمكاران ميفزاى.

مِمَّا خَطِيئَاتِهِمْ أُغْرِقُوا فَأُدْخِلُوا نَارًا فَلَمْ يَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْصَارًا ⁽²⁵⁾

به كيفر گناهانشان غرقه شدند و به آتش رفتند و جز خدا براى خود يارى نيافتند.

وَقَالَ نُوحٌ رَبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكَافِرِينَ دَيَّارًا ⁽²⁶⁾

و نوح گفت: اى پروردگار من، بر روى زمين هيچ يك از كافران را مگذار،

إِنَّكَ إِنْ تَذَرْهُمْ يُضِلُّوا عِبَادَكَ وَلَا يَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا كَفَّارًا ⁽²⁷⁾

كه اگر بگذاريشان، بندگانت را گمراه مى‌كنند و جز فرزندانى فاجر و كافر نياورند.

رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِوَالِدَيَّ وَلِمَنْ دَخَلَ بَيْتِيَ مُؤْمِنًا وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِينَ إِلَّا تَبَارًا ⁽²⁸⁾

اى پروردگار من، مرا و پدر و مادرم را و هر كه را با ايمان به خانه من وارد شود و نيز مردان مؤمن و زنان مؤمن را بيامرز و ستمكاران را جز به هلاكتشان ميفزاى.