حاقه

الْحَاقَّةُ ⁽¹⁾

آن روز بر حق.

مَا الْحَاقَّةُ ⁽²⁾

چيست آن روز بر حق؟

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحَاقَّةُ ⁽³⁾

و چه دانى كه آن روز بر حق چيست؟

كَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَةِ ⁽⁴⁾

قوم ثمود و عاد روز رستاخيز را دروغ انگاشتند.

فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِكُوا بِالطَّاغِيَةِ ⁽⁵⁾

اما قوم ثمود به آن بانگ سهمگين هلاك شدند.

وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِيحٍ صَرْصَرٍ عَاتِيَةٍ ⁽⁶⁾

و اما قوم عاد با وزش باد صُرصر به هلاكت رسيدند.

سَخَّرَهَا عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَيَالٍ وَثَمَانِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِيهَا صَرْعَى كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِيَةٍ ⁽⁷⁾

آن عذاب را هفت شب و هشت روز پى در پى بر آنان بگماشت. آن قوم را چون تنه‌هاى پوسيده خرما مى‌ديدى كه افتاده‌اند و مُرده‌اند.

فَهَلْ تَرَى لَهُمْ مِنْ بَاقِيَةٍ ⁽⁸⁾

آيا كسى را مى‌بينى كه از آنها بر جاى مانده باشد؟

وَجَاءَ فِرْعَوْنُ وَمَنْ قَبْلَهُ وَالْمُؤْتَفِكَاتُ بِالْخَاطِئَةِ ⁽⁹⁾

و فرعون و مردمى كه پيش از او بودند و نيز مردم مُؤتفكَه گناهكار آمدند.

فَعَصَوْا رَسُولَ رَبِّهِمْ فَأَخَذَهُمْ أَخْذَةً رَابِيَةً ⁽¹⁰⁾

فرستاده پروردگارشان را نافرمانى كردند و خدا نيز آنان را به سختى فرو گرفت.

إِنَّا لَمَّا طَغَى الْمَاءُ حَمَلْنَاكُمْ فِي الْجَارِيَةِ ⁽¹¹⁾

چون آب طغيان كرد، شما را به كشتى سوار كرديم.

لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَةً وَتَعِيَهَا أُذُنٌ وَاعِيَةٌ ⁽¹²⁾

تا آن را مايه اندرزتان گردانيم و گوش نگه‌دارنده اندرز آن را فرا گيرد.

فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ نَفْخَةٌ وَاحِدَةٌ ⁽¹³⁾

چون يك بار در صور دميده شود،

وَحُمِلَتِ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةً وَاحِدَةً ⁽¹⁴⁾

و زمين و كوه‌ها را برگيرند و يكباره در هم كوبند،

فَيَوْمَئِذٍ وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ ⁽¹⁵⁾

آن روز آن حادثه به وقوع پيوسته باشد.

وَانْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَهِيَ يَوْمَئِذٍ وَاهِيَةٌ ⁽¹⁶⁾

و آسمان كه در آن روز سست شده است، بشكافد.

وَالْمَلَكُ عَلَى أَرْجَائِهَا وَيَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ ⁽¹⁷⁾

و فرشتگان در اطراف آسمان باشند. و در آن روز هشت تن از آنها عرش پروردگارت را بر فراز سرشان حمل مى‌كنند.

يَوْمَئِذٍ تُعْرَضُونَ لَا تَخْفَى مِنْكُمْ خَافِيَةٌ ⁽¹⁸⁾

آن روز شما را پيش آورند و هيچ چيز شما نهان نماند.

فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَيَقُولُ هَاؤُمُ اقْرَءُوا كِتَابِيَهْ ⁽¹⁹⁾

اما هر كس كه نامه اعمالش را به دست راستش دهند، مى‌گويد: نامه مرا بگيريد و بخوانيد.

إِنِّي ظَنَنْتُ أَنِّي مُلَاقٍ حِسَابِيَهْ ⁽²⁰⁾

من يقين داشتم كه حساب خود را خواهم ديد.

فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ ⁽²¹⁾

پس او در يك زندگى پسنديده و خوش خواهد بود،

فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٍ ⁽²²⁾

در بهشتى برين،

قُطُوفُهَا دَانِيَةٌ ⁽²³⁾

كه ميوه‌هايش در دسترس باشد.

كُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِيئًا بِمَا أَسْلَفْتُمْ فِي الْأَيَّامِ الْخَالِيَةِ ⁽²⁴⁾

بخوريد و بياشاميد، گوارا باد شما را. اينها پاداش اعمالى است كه در ايام گذشته به جاى مى‌آورده‌ايد.

وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِشِمَالِهِ فَيَقُولُ يَا لَيْتَنِي لَمْ أُوتَ كِتَابِيَهْ ⁽²⁵⁾

اما آن كس كه نامه اعمالش را به دست چپش دهند مى‌گويد: اى كاش نامه مرا به دست من نداده بودند،

وَلَمْ أَدْرِ مَا حِسَابِيَهْ ⁽²⁶⁾

و ندانسته بودم كه حساب من چيست،

يَا لَيْتَهَا كَانَتِ الْقَاضِيَةَ ⁽²⁷⁾

اى كاش همان مرگ مى‌بود و بس،

مَا أَغْنَى عَنِّي مَالِيَهْ ⁽²⁸⁾

دارايى من مرا سود نبخشيد،

هَلَكَ عَنِّي سُلْطَانِيَهْ ⁽²⁹⁾

قدرت من از دست من برفت.

خُذُوهُ فَغُلُّوهُ ⁽³⁰⁾

بگيريدش، زنجيرش كنيد.

ثُمَّ الْجَحِيمَ صَلُّوهُ ⁽³¹⁾

و به جهنمش بكشيد.

ثُمَّ فِي سِلْسِلَةٍ ذَرْعُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعًا فَاسْلُكُوهُ ⁽³²⁾

و او را با زنجيرى به درازاى هفتاد ذراع بكشيد.

إِنَّهُ كَانَ لَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ الْعَظِيمِ ⁽³³⁾

زيرا به خداى بزرگ ايمان نداشت.

وَلَا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ⁽³⁴⁾

و به طعام‌دادن به مسكينان كسى را ترغيب نمى‌كرد.

فَلَيْسَ لَهُ الْيَوْمَ هَاهُنَا حَمِيمٌ ⁽³⁵⁾

در آن روز، در آنجا هيچ دوستى نخواهد داشت.

وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلِينٍ ⁽³⁶⁾

طعامش چيزى جز چرك و خون اهل دوزخ نيست.

لَا يَأْكُلُهُ إِلَّا الْخَاطِئُونَ ⁽³⁷⁾

تنها خطاكاران از آن طعام مى‌خورند.

فَلَا أُقْسِمُ بِمَا تُبْصِرُونَ ⁽³⁸⁾

پس سوگند به آنچه مى‌بينيد،

وَمَا لَا تُبْصِرُونَ ⁽³⁹⁾

و آنچه نمى‌بينيد،

إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ ⁽⁴⁰⁾

كه اين سخن فرستاده‌اى بزرگوار است،

وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَاعِرٍ قَلِيلًا مَا تُؤْمِنُونَ ⁽⁴¹⁾

نه سخن شاعرى. چه اندك ايمان مى‌آوريد.

وَلَا بِقَوْلِ كَاهِنٍ قَلِيلًا مَا تَذَكَّرُونَ ⁽⁴²⁾

و نيز سخن كاهنى نيست. چه اندك پند مى‌گيريد.

تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ ⁽⁴³⁾

از جانب پروردگار جهانيان نازل شده است.

وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِيلِ ⁽⁴⁴⁾

اگر پيامبر پاره‌اى سخنان را به افترا بر ما مى‌بست،

لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْيَمِينِ ⁽⁴⁵⁾

با قدرت او را فرومى‌گرفتيم،

ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِينَ ⁽⁴⁶⁾

سپس رگ دلش را پاره مى‌كرديم،

فَمَا مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ عَنْهُ حَاجِزِينَ ⁽⁴⁷⁾

و هيچ يك از شما را توان آن نبود كه مانع شود.

وَإِنَّهُ لَتَذْكِرَةٌ لِلْمُتَّقِينَ ⁽⁴⁸⁾

و قرآن براى پرهيزگاران پندى است.

وَإِنَّا لَنَعْلَمُ أَنَّ مِنْكُمْ مُكَذِّبِينَ ⁽⁴⁹⁾

ما مى‌دانيم كه از ميان شما كسانى هستند كه تكذيب مى‌كنند.

وَإِنَّهُ لَحَسْرَةٌ عَلَى الْكَافِرِينَ ⁽⁵⁰⁾

و قرآن كافران را مايه حسرت است.

وَإِنَّهُ لَحَقُّ الْيَقِينِ ⁽⁵¹⁾

و آن سخن حق و يقين است.

فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ ⁽⁵²⁾

پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح بگوى.