دخان

حم ⁽¹⁾

حا، ميم.

وَالْكِتَابِ الْمُبِينِ ⁽²⁾

سوگند به اين كتاب روشنگر.

إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةٍ مُبَارَكَةٍ إِنَّا كُنَّا مُنْذِرِينَ ⁽³⁾

ما آن را در مبارك شبى نازل كرديم. ما بيم‌دهنده بوده‌ايم.

فِيهَا يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ ⁽⁴⁾

در آن شب هر فرمانى بر حسب حكمت صادر مى‌شود،

أَمْرًا مِنْ عِنْدِنَا إِنَّا كُنَّا مُرْسِلِينَ ⁽⁵⁾

فرمانى از جانب ما. و ما همواره فرستنده آن بوده‌ايم.

رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ⁽⁶⁾

رحمتى است از جانب پروردگارت، و هر آينه او شنوا و داناست.

رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا إِنْ كُنْتُمْ مُوقِنِينَ ⁽⁷⁾

اگر به يقين دريابيد، اوست پروردگار آسمانها و زمين و هر چه ميان آنهاست.

لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ يُحْيِي وَيُمِيتُ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ ⁽⁸⁾

نيست خدايى به جز او. زنده مى‌كند و مى‌ميراند. پروردگار شما و پروردگار نياكان شماست.

بَلْ هُمْ فِي شَكٍّ يَلْعَبُونَ ⁽⁹⁾

نه، آنها همچنان به شك خويش دلخوشند.

فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّمَاءُ بِدُخَانٍ مُبِينٍ ⁽¹⁰⁾

چشم انتظار روزى باش كه آسمان به آشكارا دود بياورد.

يَغْشَى النَّاسَ هَذَا عَذَابٌ أَلِيمٌ ⁽¹¹⁾

و آن دود همه مردم را در خود فروپوشد. و اين عذابى است دردآور.

رَبَّنَا اكْشِفْ عَنَّا الْعَذَابَ إِنَّا مُؤْمِنُونَ ⁽¹²⁾

اى پروردگار ما، اين عذاب را از ما دور گردان كه ما ايمان آورده‌ايم.

أَنَّى لَهُمُ الذِّكْرَى وَقَدْ جَاءَهُمْ رَسُولٌ مُبِينٌ ⁽¹³⁾

كجا پند مى‌پذيرند؟ حال آنكه چون پيامبر روشنگر بر آنها مبعوث شد،

ثُمَّ تَوَلَّوْا عَنْهُ وَقَالُوا مُعَلَّمٌ مَجْنُونٌ ⁽¹⁴⁾

از او رويگردان شدند و گفتند: ديوانه‌اى است تعليم يافته.

إِنَّا كَاشِفُو الْعَذَابِ قَلِيلًا إِنَّكُمْ عَائِدُونَ ⁽¹⁵⁾

عذاب را اندكى بر مى‌داريم و شما باز به آيين خويش باز مى‌گرديد.

يَوْمَ نَبْطِشُ الْبَطْشَةَ الْكُبْرَى إِنَّا مُنْتَقِمُونَ ⁽¹⁶⁾

روزى آنها را به صولتى سخت فروگيريم، كه ما انتقام‌گيرنده‌ايم.

وَلَقَدْ فَتَنَّا قَبْلَهُمْ قَوْمَ فِرْعَوْنَ وَجَاءَهُمْ رَسُولٌ كَرِيمٌ ⁽¹⁷⁾

پيش از آنها قوم فرعون را آزموديم و پيامبرى بزرگوار نزدشان آمد،

أَنْ أَدُّوا إِلَيَّ عِبَادَ اللَّهِ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ⁽¹⁸⁾

كه بندگان خدا را به من تسليم كنيد كه من پيامبرى امينم،

وَأَنْ لَا تَعْلُوا عَلَى اللَّهِ إِنِّي آتِيكُمْ بِسُلْطَانٍ مُبِينٍ ⁽¹⁹⁾

و نيز بر خدا برترى مجوييد، كه من با حجتى روشن نزد شما آمده‌ام،

وَإِنِّي عُذْتُ بِرَبِّي وَرَبِّكُمْ أَنْ تَرْجُمُونِ ⁽²⁰⁾

و اگر بخواهيد بر من سنگ بزنيد، من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مى‌برم،

وَإِنْ لَمْ تُؤْمِنُوا لِي فَاعْتَزِلُونِ ⁽²¹⁾

و اگر به من ايمان نمى‌آوريد، از من كنار گيريد.

فَدَعَا رَبَّهُ أَنَّ هَؤُلَاءِ قَوْمٌ مُجْرِمُونَ ⁽²²⁾

پس پروردگارش را خواند كه: اينان مردمى مجرمند.

فَأَسْرِ بِعِبَادِي لَيْلًا إِنَّكُمْ مُتَّبَعُونَ ⁽²³⁾

بندگان مرا شب‌هنگام روانه كن تا از پى شما بيايند.

وَاتْرُكِ الْبَحْرَ رَهْوًا إِنَّهُمْ جُنْدٌ مُغْرَقُونَ ⁽²⁴⁾

دريا را آرام پشت سر گذار، كه آن سپاه غرق‌شدگانند.

كَمْ تَرَكُوا مِنْ جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ⁽²⁵⁾

بعد از خود چه باغها و چشمه‌سارها بر جاى گذاشتند،

وَزُرُوعٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ ⁽²⁶⁾

و كشتزارها و خانه‌هاى نيكو،

وَنَعْمَةٍ كَانُوا فِيهَا فَاكِهِينَ ⁽²⁷⁾

و نعمتى كه در آن غرق شادمانى بودند.

كَذَلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا قَوْمًا آخَرِينَ ⁽²⁸⁾

بدين‌سان بودند و ما آن نعمتها را به مردمى ديگر واگذاشتيم.

فَمَا بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّمَاءُ وَالْأَرْضُ وَمَا كَانُوا مُنْظَرِينَ ⁽²⁹⁾

نه آسمان بر آنها گريست و نه زمين و نه به آنها مهلت داده شد.

وَلَقَدْ نَجَّيْنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ مِنَ الْعَذَابِ الْمُهِينِ ⁽³⁰⁾

و ما بنى‌اسرائيل را از آن عذاب خواركننده رهانيديم:

مِنْ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ كَانَ عَالِيًا مِنَ الْمُسْرِفِينَ ⁽³¹⁾

از فرعون برترى‌جوى گزافكار،

وَلَقَدِ اخْتَرْنَاهُمْ عَلَى عِلْمٍ عَلَى الْعَالَمِينَ ⁽³²⁾

و از روى علم بر اهل جهانشان برگزيديم.

وَآتَيْنَاهُمْ مِنَ الْآيَاتِ مَا فِيهِ بَلَاءٌ مُبِينٌ ⁽³³⁾

و آياتى به آنها عطا كرديم كه در آن امتحانى آشكار بود.

إِنَّ هَؤُلَاءِ لَيَقُولُونَ ⁽³⁴⁾

هر آينه اينان مى‌گويند:

إِنْ هِيَ إِلَّا مَوْتَتُنَا الْأُولَى وَمَا نَحْنُ بِمُنْشَرِينَ ⁽³⁵⁾

پايان كار جز همين مرگ نخستين نيست و ما ديگربار زنده نمى‌شويم؛

فَأْتُوا بِآبَائِنَا إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ ⁽³⁶⁾

و اگر راست مى‌گوييد، پدران ما را به جهان باز آوريد.

أَهُمْ خَيْرٌ أَمْ قَوْمُ تُبَّعٍ وَالَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ أَهْلَكْنَاهُمْ إِنَّهُمْ كَانُوا مُجْرِمِينَ ⁽³⁷⁾

آيا اينان بهترند يا قوم تُبّع و كسانى كه پيش از آن قوم بودند؟ همه را هلاك كرديم كه مجرمان بودند.

وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا لَاعِبِينَ ⁽³⁸⁾

ما اين آسمانها و زمين و آنچه را ميان آنهاست به بازيچه نيافريده‌ايم.

مَا خَلَقْنَاهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ ⁽³⁹⁾

آنها را به حق آفريده‌ايم، ولى بيشترين نمى‌دانند.

إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ مِيقَاتُهُمْ أَجْمَعِينَ ⁽⁴⁰⁾

وعده‌گاه همه در روز داورى، قيامت است.

يَوْمَ لَا يُغْنِي مَوْلًى عَنْ مَوْلًى شَيْئًا وَلَا هُمْ يُنْصَرُونَ ⁽⁴¹⁾

روزى كه هيچ دوستى براى دوست خود سودمند نباشد و از سوى كسى يارى نشوند.

إِلَّا مَنْ رَحِمَ اللَّهُ إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ⁽⁴²⁾

مگر كسى كه خدا بر او ببخشايد، زيرا اوست پيروزمند و مهربان.

إِنَّ شَجَرَتَ الزَّقُّومِ ⁽⁴³⁾

هر آينه درخت زقّوم،

طَعَامُ الْأَثِيمِ ⁽⁴⁴⁾

طعام گناهكاران است.

كَالْمُهْلِ يَغْلِي فِي الْبُطُونِ ⁽⁴⁵⁾

همانند مس گداخته در شكمها مى‌جوشد.

كَغَلْيِ الْحَمِيمِ ⁽⁴⁶⁾

همانند جوشيدن آب جوشان.

خُذُوهُ فَاعْتِلُوهُ إِلَى سَوَاءِ الْجَحِيمِ ⁽⁴⁷⁾

بگيريدش و به سختى به ميان جهنمش بكشيد.

ثُمَّ صُبُّوا فَوْقَ رَأْسِهِ مِنْ عَذَابِ الْحَمِيمِ ⁽⁴⁸⁾

و بر سرش آب جوشان بريزيد تا شكنجه شود.

ذُقْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْكَرِيمُ ⁽⁴⁹⁾

بچش، كه تو پيروزمند و بزرگوارى.

إِنَّ هَذَا مَا كُنْتُمْ بِهِ تَمْتَرُونَ ⁽⁵⁰⁾

اين همان چيزى است كه در آن شك مى‌كرديد.

إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي مَقَامٍ أَمِينٍ ⁽⁵¹⁾

پرهيزگاران در جاى امنى هستند،

فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ⁽⁵²⁾

در باغها و چشمه‌سارها،

يَلْبَسُونَ مِنْ سُنْدُسٍ وَإِسْتَبْرَقٍ مُتَقَابِلِينَ ⁽⁵³⁾

لباسهايى از سندس و استبرق مى‌پوشند و روبه‌روى هم مى‌نشينند.

كَذَلِكَ وَزَوَّجْنَاهُمْ بِحُورٍ عِينٍ ⁽⁵⁴⁾

همچنين حورالعين را به همسريشان درآوريم.

يَدْعُونَ فِيهَا بِكُلِّ فَاكِهَةٍ آمِنِينَ ⁽⁵⁵⁾

در ايمنى هر ميوه‌اى را كه بخواهند مى‌طلبند.

لَا يَذُوقُونَ فِيهَا الْمَوْتَ إِلَّا الْمَوْتَةَ الْأُولَى وَوَقَاهُمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ ⁽⁵⁶⁾

در آنجا طعم مرگ را نمى‌چشند، مگر همان مرگ نخستين. و آنها را خدا از عذاب جهنم نگه داشته است.

فَضْلًا مِنْ رَبِّكَ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ ⁽⁵⁷⁾

اين بخششى است از جانب پروردگارت، و اين پيروزى بزرگى است.

فَإِنَّمَا يَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِكَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ ⁽⁵⁸⁾

ما اداى سخن خويش بر زبان تو آسان كرديم، باشد كه پند گيرند،

فَارْتَقِبْ إِنَّهُمْ مُرْتَقِبُونَ ⁽⁵⁹⁾

تو منتظر باش كه ايشان نيز منتظرند.