تین

وَالتِّينِ وَالزَّيْتُونِ ⁽¹⁾

سوگند به انجير و زيتون،

وَطُورِ سِينِينَ ⁽²⁾

سوگند به طور مبارك،

وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ ⁽³⁾

سوگند به اين شهر ايمن،

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ ⁽⁴⁾

كه ما آدمى را در نيكوتر اعتدالى بيافريديم.

ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِينَ ⁽⁵⁾

آنگاه او را فروتر از همه فروتران گردانيديم.

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ ⁽⁶⁾

مگر آنان كه ايمان آورده‌اند و كارهاى شايسته كرده‌اند كه پاداشى بى‌پايان دارند.

فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ ⁽⁷⁾

پس چيست كه با اين حال تو را به تكذيب قيامت وامى‌دارد؟

أَلَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحَاكِمِينَ ⁽⁸⁾

آيا خدا داورترين داوران نيست؟