شعراء

طسم ⁽¹⁾

طا، سين، ميم.

تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ ⁽²⁾

اينهاست آيات اين كتاب روشنگر.

لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ ⁽³⁾

شايد، از اينكه ايمان نمى‌آورند، خود را هلاك سازى.

إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ ⁽⁴⁾

اگر بخواهيم، از آسمان برايشان آيتى نازل مى‌كنيم كه در برابر آن به خضوع سر فرود آورند.

وَمَا يَأْتِيهِمْ مِنْ ذِكْرٍ مِنَ الرَّحْمَنِ مُحْدَثٍ إِلَّا كَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِينَ ⁽⁵⁾

برايشان هيچ سخن تازه‌اى از خداى رحمان نازل نمى‌شود، جز آنكه از اعراض مى‌كنند.

فَقَدْ كَذَّبُوا فَسَيَأْتِيهِمْ أَنْبَاءُ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ ⁽⁶⁾

پس تكذيبش كردند. زودا كه خبر آن چيزهايى كه مسخره‌اش مى‌كردند به ايشان برسد.

أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ كَمْ أَنْبَتْنَا فِيهَا مِنْ كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ ⁽⁷⁾

آيا به زمين ننگريسته‌اند كه چه قدر از هر گونه گياهان نيكو در آن رويانيده‌ايم.

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ⁽⁸⁾

در اين عبرتى است ولى بيشترشان مؤمن نبوده‌اند.

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ⁽⁹⁾

به راستى پروردگار تو پيروزمند و مهربان است.

وَإِذْ نَادَى رَبُّكَ مُوسَى أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ ⁽¹⁰⁾

و پروردگارت موسى را ندا داد كه: اى موسى، به سوى آن مردم ستمكار برو:

قَوْمَ فِرْعَوْنَ أَلَا يَتَّقُونَ ⁽¹¹⁾

قوم فرعون. آيا نمى‌خواهند پرهيزگار شوند؟

قَالَ رَبِّ إِنِّي أَخَافُ أَنْ يُكَذِّبُونِ ⁽¹²⁾

گفت: اى پروردگار من، مى‌ترسم كه دروغگويم خوانند.

وَيَضِيقُ صَدْرِي وَلَا يَنْطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَى هَارُونَ ⁽¹³⁾

و دل من تنگ گردد و زبانم گشاده نشود. هارون را رسالت ده.

وَلَهُمْ عَلَيَّ ذَنْبٌ فَأَخَافُ أَنْ يَقْتُلُونِ ⁽¹⁴⁾

و بر من به گناهى ادعايى دارند، مى‌ترسم كه مرا بكشند.

قَالَ كَلَّا فَاذْهَبَا بِآيَاتِنَا إِنَّا مَعَكُمْ مُسْتَمِعُونَ ⁽¹⁵⁾

گفت: هرگز، آيات مرا هر دو نزد آنها ببريد، ما نيز با شما هستيم و گوش فرا مى‌دهيم.

فَأْتِيَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ⁽¹⁶⁾

پس نزد فرعون رويد و بگوييد: ما رسول پروردگار جهانيان هستيم،

أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ ⁽¹⁷⁾

كه بنى اسرائيل را با ما بفرستى.

قَالَ أَلَمْ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدًا وَلَبِثْتَ فِينَا مِنْ عُمُرِكَ سِنِينَ ⁽¹⁸⁾

گفت: آيا به هنگام كودكى نزد خود پرورشت نداديم و تو چند سال از عمرت را در ميان ما نگذارنيدى؟

وَفَعَلْتَ فَعْلَتَكَ الَّتِي فَعَلْتَ وَأَنْتَ مِنَ الْكَافِرِينَ ⁽¹⁹⁾

و آن كار را كه از تو سرزد مرتكب نشدى؟ پس تو كافر نعمتى.

قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّينَ ⁽²⁰⁾

گفت: آن وقت كه چنان كردم از خطاكاران بودم.

فَفَرَرْتُ مِنْكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْمًا وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ ⁽²¹⁾

و چون از شما ترسيدم گريختم. ولى پروردگار من به من نبوت داد و مرا در شمار پيامبران آورد.

وَتِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَيَّ أَنْ عَبَّدْتَ بَنِي إِسْرَائِيلَ ⁽²²⁾

و منّت اين نعمت را بر من مى‌نهى كه بنى‌اسرائيل را برده ساخته‌اى؟

قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِينَ ⁽²³⁾

فرعون گفت: پروردگار جهانيان چيست؟

قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا إِنْ كُنْتُمْ مُوقِنِينَ ⁽²⁴⁾

گفت: اگر به يقين مى‌پذيريد، پروردگار آسمانها و زمين و هر چه ميان آنهاست.

قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ ⁽²⁵⁾

به آنان كه در اطرافش بودند، گفت: آيا نشنيديد؟

قَالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ ⁽²⁶⁾

گفت: پروردگار شما و پروردگار نياكان شما.

قَالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ ⁽²⁷⁾

فرعون گفت: اين پيامبرى كه بر شما فرستاده شده، ديوانه است.

قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَيْنَهُمَا إِنْ كُنْتُمْ تَعْقِلُونَ ⁽²⁸⁾

گفت: اوست پروردگار مشرق و مغرب و هر چه ميان آن دوست، اگر تعقل كنيد.

قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَهًا غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ ⁽²⁹⁾

فرعون گفت: اگر جز من كس ديگرى را به خدايى گيرى به زندانت مى‌افكنم.

قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُبِينٍ ⁽³⁰⁾

گفت: حتى اگر معجزه‌اى روشن براى تو آورده باشم؟

قَالَ فَأْتِ بِهِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ⁽³¹⁾

گفت: اگر راست مى‌گويى، بياورش.

فَأَلْقَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُبِينٌ ⁽³²⁾

عصايش را انداخت. به آشكارا اژدهايى شد.

وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاءُ لِلنَّاظِرِينَ ⁽³³⁾

و دستش را بيرون آورد. در نظر بينندگان سپيد مى‌نمود.

قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ ⁽³⁴⁾

به مهتران قومش كه كنارش بودند گفت: اين مرد جادوگرى داناست.

يُرِيدُ أَنْ يُخْرِجَكُمْ مِنْ أَرْضِكُمْ بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ ⁽³⁵⁾

مى‌خواهد به جادوى خود شما را از سرزمينتان بيرون كند. چه رأى مى‌دهيد؟

قَالُوا أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ ⁽³⁶⁾

گفتند: از او و برادرش مهلت بخواه و كسان به شهرها بفرست.

يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ ⁽³⁷⁾

تا هر جادوگر دانايى را كه هست نزد تو بياورند.

فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقَاتِ يَوْمٍ مَعْلُومٍ ⁽³⁸⁾

جادوگران را در روزى معين به وعده‌گاه آوردند.

وَقِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنْتُمْ مُجْتَمِعُونَ ⁽³⁹⁾

و مردم را گفتند: آيا شما نيز گرد مى‌آييد؟

لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِنْ كَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ ⁽⁴⁰⁾

تا اگر جادوگران پيروز آمدند همه از آنها پيروى كنيم.

فَلَمَّا جَاءَ السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِنْ كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ ⁽⁴¹⁾

چون جادوگران آمدند، به فرعون گفتند: آيا اگر ما پيروز شويم ما را مزدى خواهد بود.

قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ إِذًا لَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ ⁽⁴²⁾

گفت: آرى، همه از مقربان خواهيد بود.

قَالَ لَهُمْ مُوسَى أَلْقُوا مَا أَنْتُمْ مُلْقُونَ ⁽⁴³⁾

موسى به آنها گفت: هر چه مى‌خواهيد بيفكنيد، بيفكنيد.

فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِيَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ ⁽⁴⁴⁾

آنان ريسمانها و چوبهاى خود بيفكندند و گفتند: به عزت فرعون كه ما پيروز شديم.

فَأَلْقَى مُوسَى عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ ⁽⁴⁵⁾

و موسى عصايش را افكند. ناگاه همه آن دروغهايى را كه ساخته بودند، بلعيد.

فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ ⁽⁴⁶⁾

جادوگران به سجده افتادند.

قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ⁽⁴⁷⁾

گفتند: به پروردگار جهانيان ايمان آورديم:

رَبِّ مُوسَى وَهَارُونَ ⁽⁴⁸⁾

پروردگار موسى و هارون.

قَالَ آمَنْتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ مِنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ ⁽⁴⁹⁾

گفت: آيا پيش از آنكه شما را رخصت دهم ايمان آورديد؟ هرآينه آن مرد، بزرگ شماست كه شما را جادو آموخته است. خواهيد ديد. اكنون دستها و پاهايتان را از چپ و راست خواهم بريد و همه تان را بر دار خواهم كرد.

قَالُوا لَا ضَيْرَ إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنْقَلِبُونَ ⁽⁵⁰⁾

گفتند: باكى نيست، ما نزد پروردگارمان باز مى‌گرديم.

إِنَّا نَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَايَانَا أَنْ كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ ⁽⁵¹⁾

ما اميد مى‌داريم كه پروردگارمان خطاهاى ما را ببخشد كه ما نخستين كسانى هستيم كه ايمان آورديم.

وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُمْ مُتَّبَعُونَ ⁽⁵²⁾

و به موسى وحى كرديم كه: شب‌هنگام بندگان مرا بيرون ببر كه از پى شما بيايند.

فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ ⁽⁵³⁾

و فرعون گردآورندگان سپاه را به شهرها فرستاد.

إِنَّ هَؤُلَاءِ لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ ⁽⁵⁴⁾

كه اينان گروهى اندكند،

وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ ⁽⁵⁵⁾

و ما را به خشم آورده‌اند،

وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ ⁽⁵⁶⁾

و ما همگى آماده پيكاريم.

فَأَخْرَجْنَاهُمْ مِنْ جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ⁽⁵⁷⁾

پس ايشان را از باغها و چشمه‌سارها بيرون كرديم،

وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ ⁽⁵⁸⁾

و از گنجها و خانه‌هاى نيكو،

كَذَلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ ⁽⁵⁹⁾

بدين سان همه را به بنى اسرائيل وا گذاشتيم.

فَأَتْبَعُوهُمْ مُشْرِقِينَ ⁽⁶⁰⁾

فرعونيان به هنگام برآمدن آفتاب از پى آنها رفتند.

فَلَمَّا تَرَاءَى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَكُونَ ⁽⁶¹⁾

چون آن دو گروه يكديگر را ديدند، ياران موسى گفتند: گرفتار آمديم.

قَالَ كَلَّا إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ ⁽⁶²⁾

گفت: هرگز. پروردگار من با من است و مرا راه خواهد نمود.

فَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْبَحْرَ فَانْفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ ⁽⁶³⁾

پس به موسى وحى كرديم كه: عصايت را بر دريا بزن. دريا بشكافت و هر پاره چون كوهى عظيم گشت.

وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِينَ ⁽⁶⁴⁾

و آن گروه ديگر را نيز به دريا رسانديم.

وَأَنْجَيْنَا مُوسَى وَمَنْ مَعَهُ أَجْمَعِينَ ⁽⁶⁵⁾

موسى و همه همراهانش را رهانيديم.

ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ ⁽⁶⁶⁾

و آن ديگران را غرقه ساختيم.

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ⁽⁶⁷⁾

هرآينه در اين عبرتى است، و بيشترينشان ايمان نياوردند.

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ⁽⁶⁸⁾

هرآينه پروردگار تو پيروزمند و بخشنده است.

وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِيمَ ⁽⁶⁹⁾

و داستان ابراهيم را برايشان تلاوت كن.

إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ ⁽⁷⁰⁾

آنگاه كه به پدر و قوم خود گفت: چه مى‌پرستيد؟

قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاكِفِينَ ⁽⁷¹⁾

گفتند: بتانى را مى‌پرستيم و معتكف آستانشان هستيم.

قَالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ ⁽⁷²⁾

گفت: آيا وقتى آنها را مى‌خوانيد صدايتان را مى‌شنوند؟

أَوْ يَنْفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ ⁽⁷³⁾

يا براى شما سود و زيانى دارند؟

قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءَنَا كَذَلِكَ يَفْعَلُونَ ⁽⁷⁴⁾

گفتند: نه، پدرانمان را ديده‌ايم كه چنين مى‌كرده‌اند.

قَالَ أَفَرَأَيْتُمْ مَا كُنْتُمْ تَعْبُدُونَ ⁽⁷⁵⁾

گفت: آيا مى‌دانيد كه چه مى‌پرستيده‌ايد،

أَنْتُمْ وَآبَاؤُكُمُ الْأَقْدَمُونَ ⁽⁷⁶⁾

شما و نياكانتان؟

فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِي إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِينَ ⁽⁷⁷⁾

آنها دشمنان منند، ولى پروردگار جهانيان دوست من است:

الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ ⁽⁷⁸⁾

آن كه مرا بيافريده سپس راهنماييم مى‌كند،

وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ ⁽⁷⁹⁾

و آن كه به من طعام مى‌دهد و مرا سيراب مى‌سازد،

وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ ⁽⁸⁰⁾

و چون بيمار شوم شفايم مى‌بخشد،

وَالَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ ⁽⁸¹⁾

و آن كه مرا مى‌ميراند و سپس زنده مى‌كند،

وَالَّذِي أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ ⁽⁸²⁾

و آن كه اميد مى‌دارم كه در روز قيامت خطايم را ببخشايد.

رَبِّ هَبْ لِي حُكْمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ ⁽⁸³⁾

اى پروردگار من، مرا حكمت بخش و مرا به شايستگان بپيوند.

وَاجْعَلْ لِي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ ⁽⁸⁴⁾

و ذكر جميل مرا در دهان آيندگان انداز.

وَاجْعَلْنِي مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ ⁽⁸⁵⁾

و مرا از وارثان بهشت پرنعمت قرار ده.

وَاغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كَانَ مِنَ الضَّالِّينَ ⁽⁸⁶⁾

و پدرم را بيامرز كه از گمراهان است.

وَلَا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ ⁽⁸⁷⁾

و در روز قيامت مرا رسوا مساز:

يَوْمَ لَا يَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ ⁽⁸⁸⁾

روزى كه نه مال سود مى‌دهد و نه فرزندان.

إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ ⁽⁸⁹⁾

مگر آن كس كه با قلبى رسته از شرك به نزد خدا بيايد.

وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ ⁽⁹⁰⁾

و بهشت را براى پرهيزگاران نزديك آرند.

وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغَاوِينَ ⁽⁹¹⁾

و جهنم را در نظر كافران آشكار كنند.

وَقِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنْتُمْ تَعْبُدُونَ ⁽⁹²⁾

به آنها گويند: چيزهايى كه سواى خداى يكتا مى‌پرستيديد، كجايند؟

مِنْ دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنْصُرُونَكُمْ أَوْ يَنْتَصِرُونَ ⁽⁹³⁾

آيا ياريتان مى‌كنند، يا خود يارى مى‌جويند؟

فَكُبْكِبُوا فِيهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ ⁽⁹⁴⁾

آنها و كافران را سرنگون در جهنم اندازند،

وَجُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ ⁽⁹⁵⁾

و همه سپاهيان ابليس را.

قَالُوا وَهُمْ فِيهَا يَخْتَصِمُونَ ⁽⁹⁶⁾

و در حالى كه در جهنم با يكديگر به نزاع پرداخته‌اند، مى‌گويند:

تَاللَّهِ إِنْ كُنَّا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ ⁽⁹⁷⁾

به خدا سوگند كه ما در گمراهى آشكار بوديم،

إِذْ نُسَوِّيكُمْ بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ⁽⁹⁸⁾

آنگاه كه شما را با پروردگار جهانيان برابر مى‌دانستيم.

وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ ⁽⁹⁹⁾

و ما را جز مجرمان گمراه نساختند.

فَمَا لَنَا مِنْ شَافِعِينَ ⁽¹⁰⁰⁾

و اكنون ما را شفيعانى نيست.

وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ ⁽¹⁰¹⁾

و ما را دوست مهربانى نيست.

فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ⁽¹⁰²⁾

كاش بار ديگر به دنيا باز گرديم تا از مؤمنان گرديم.

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ⁽¹⁰³⁾

در اين عبرتى است، و بيشترينشان ايمان نياوردند.

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ⁽¹⁰⁴⁾

هر آينه پروردگار تو پيروزمند و مهربان است.

كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ ⁽¹⁰⁵⁾

قوم نوح پيامبران را تكذيب كردند.

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ⁽¹⁰⁶⁾

آنگاه كه برادرشان نوح به آنها گفت: آيا پروا نمى‌كنيد؟

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ⁽¹⁰⁷⁾

من براى شما پيامبرى امين هستم.

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ⁽¹⁰⁸⁾

از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد.

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ⁽¹⁰⁹⁾

من از شما در برابر هدايت خود مزدى نمى‌طلبم. مزد من تنها بر عهده پروردگار جهانيان است.

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ⁽¹¹⁰⁾

پس، از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد.

قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ ⁽¹¹¹⁾

گفتند: آيا به تو ايمان بياوريم و حال آنكه فرومايگان پيرو تو هستند؟

قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ⁽¹¹²⁾

گفت: دانش من به كارهايى كه مى‌كنند نمى‌رسد.

إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَى رَبِّي لَوْ تَشْعُرُونَ ⁽¹¹³⁾

اگر مى‌فهميد، حسابشان تنها با پروردگار من است.

وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ ⁽¹¹⁴⁾

و من مؤمنان را طرد نمى‌كنم.

إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُبِينٌ ⁽¹¹⁵⁾

جز بيم‌دهنده‌اى آشكار نيستم.

قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ ⁽¹¹⁶⁾

گفتند: اى نوح، اگر بس نكنى، سنگسار مى‌شوى.

قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ ⁽¹¹⁷⁾

گفت: اى پروردگار من، قوم من مرا تكذيب مى‌كنند.

فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَنْ مَعِيَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ⁽¹¹⁸⁾

ميان من و آنها راهى برگشاى و مرا و مؤمنان همراه مرا رهايى بخش.

فَأَنْجَيْنَاهُ وَمَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ⁽¹¹⁹⁾

او و همراهانش را در آن كشتى انباشته، نجات داديم.

ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ ⁽¹²⁰⁾

و باقى را غرقه كرديم.

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ⁽¹²¹⁾

هرآينه در اين عبرتى است، و بيشترينشان ايمان نياوردند.

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ⁽¹²²⁾

هرآينه پروردگار تو پيروزمند و مهربان است.

كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ ⁽¹²³⁾

قوم عاد پيامبران را تكذيب كردند.

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ ⁽¹²⁴⁾

آنگاه كه برادرشان هود گفت: آيا پروا نمى‌كنيد؟

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ⁽¹²⁵⁾

من براى شما پيامبرى امين هستم.

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ⁽¹²⁶⁾

از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد.

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ⁽¹²⁷⁾

من از شما در برابر هدايت خود مزدى نمى‌طلبم. مزد من تنها بر عهده پروردگار جهانيان است.

أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ ⁽¹²⁸⁾

آيا بر فراز هر بلندى به بيهودگى برجى برمى‌آوريد؟

وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ ⁽¹²⁹⁾

و بدين پندار كه همواره زنده‌ايد كوشكهايى بنا مى‌كنيد؟

وَإِذَا بَطَشْتُمْ بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ ⁽¹³⁰⁾

و چون انتقام گيريد چون جباران انتقام مى‌گيريد؟

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ⁽¹³¹⁾

پس، از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد.

وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُمْ بِمَا تَعْلَمُونَ ⁽¹³²⁾

و بترسيد از آن خدايى كه آنچه را كه مى‌دانيد، به شما عطا كرده است.

أَمَدَّكُمْ بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ ⁽¹³³⁾

و به شما چارپايان و فرزندان ارزانى داشته است،

وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ⁽¹³⁴⁾

و باغها و چشمه‌ساران.

إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ⁽¹³⁵⁾

من از عذاب روزى بزرگ بر شما بيمناكم.

قَالُوا سَوَاءٌ عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُنْ مِنَ الْوَاعِظِينَ ⁽¹³⁶⁾

گفتند: براى ما يكسان است كه ما را اندرز دهى يا اندرز ندهى.

إِنْ هَذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِينَ ⁽¹³⁷⁾

اينها جز همان دروغ و نيرنگ پيشينيان نيست.

وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ ⁽¹³⁸⁾

و ما عذاب نخواهيم شد.

فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْنَاهُمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ⁽¹³⁹⁾

پس تكذيبش كردند و ما آنان را هلاك كرديم. هرآينه در اين عبرتى است، و بيشترينشان ايمان نياوردند.

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ⁽¹⁴⁰⁾

هرآينه پروردگار تو پيروزمند و مهربان است.

كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِينَ ⁽¹⁴¹⁾

قوم ثمود پيامبران را تكذيب كردند.

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ⁽¹⁴²⁾

آنگاه كه برادرشان صالح گفت: آيا پروا نمى‌كنيد؟

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ⁽¹⁴³⁾

من براى شما پيامبرى امين هستم.

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ⁽¹⁴⁴⁾

از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد.

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ⁽¹⁴⁵⁾

من از شما در برابر هدايت خود مزدى نمى‌طلبم. مزد من تنها بر عهده پروردگار جهانيان است.

أَتُتْرَكُونَ فِي مَا هَاهُنَا آمِنِينَ ⁽¹⁴⁶⁾

آيا پنداريد كه شما را در اين نعمتها، ايمن رها مى‌كنند؟

فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ⁽¹⁴⁷⁾

در باغها و چشمه‌سارها؟

وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِيمٌ ⁽¹⁴⁸⁾

و كشتزارها و نخلها با آن شكوفه‌هاى نرم و لطيف؟

وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا فَارِهِينَ ⁽¹⁴⁹⁾

و شادمانه در كوه‌ها خانه‌هايى مى‌تراشيد؟

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ⁽¹⁵⁰⁾

پس، از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد.

وَلَا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ ⁽¹⁵¹⁾

و فرمان اين اسرافكاران را مپذيريد:

الَّذِينَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ ⁽¹⁵²⁾

اينان كه در زمين فساد مى‌كنند و اصلاح نمى‌كنند.

قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ⁽¹⁵³⁾

گفتند: جز اين نيست كه تو را جادو كرده‌اند.

مَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا فَأْتِ بِآيَةٍ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ⁽¹⁵⁴⁾

تو نيز بشرى همانند ما هستى. اگر راست مى‌گويى نشانه‌اى بياور.

قَالَ هَذِهِ نَاقَةٌ لَهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَعْلُومٍ ⁽¹⁵⁵⁾

گفت: اين ماده‌شترِ من است. يك روز آب خوردن حق او باشد و يك روز حق شما.

وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ ⁽¹⁵⁶⁾

به آن آسيبى مرسانيد كه عذابِ روزى بزرگ شما را فرومى‌گيرد.

فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ ⁽¹⁵⁷⁾

آن را كشتند و پشيمان شدند.

فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ⁽¹⁵⁸⁾

پس عذاب آنها فروگرفت. هرآينه در اين عبرتى است، و بيشترينشان ايمان نياوردند.

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ⁽¹⁵⁹⁾

هرآينه پروردگار تو پيروزمند و مهربان است.

كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ ⁽¹⁶⁰⁾

قوم لوط پيامبران را تكذيب كردند.

إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ ⁽¹⁶¹⁾

آنگاه كه برادرشان لوط گفت: آيا پروا نمى‌كنيد؟

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ⁽¹⁶²⁾

من براى شما پيامبرى امين هستم.

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ⁽¹⁶³⁾

از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد.

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ⁽¹⁶⁴⁾

من از شما در برابر هدايت خود مزدى نمى‌طلبم. مزد من تنها بر عهده پروردگار جهانيان است.

أَتَأْتُونَ الذُّكْرَانَ مِنَ الْعَالَمِينَ ⁽¹⁶⁵⁾

چرا از ميان مردم جهان با نران مى‌آميزيد؟

وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ أَزْوَاجِكُمْ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ ⁽¹⁶⁶⁾

و همسرانى را كه پروردگارتان برايتان آفريده است ترك مى‌گوييد؟ نه. شما مردمى متجاوز هستيد.

قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ ⁽¹⁶⁷⁾

گفتند: اى لوط، اگر بس نكنى، از شهر بيرونت مى‌كنيم.

قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُمْ مِنَ الْقَالِينَ ⁽¹⁶⁸⁾

گفت: من با كار شما دشمنم.

رَبِّ نَجِّنِي وَأَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ ⁽¹⁶⁹⁾

اى پروردگار من، مرا و كسانم را از عاقبت عملى كه مى‌كنند رهايى بخش.

فَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ ⁽¹⁷⁰⁾

او و همه كسانش را رهانيديم.

إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ ⁽¹⁷¹⁾

مگر پيرزنى كه خواست بماند.

ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ ⁽¹⁷²⁾

سپس ديگران را هلاك كرديم.

وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِمْ مَطَرًا فَسَاءَ مَطَرُ الْمُنْذَرِينَ ⁽¹⁷³⁾

بر آنها بارانى بارانيديم و چه بد بود باران تهديدشدگان.

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ⁽¹⁷⁴⁾

هرآينه در اين عبرتى است، و بيشترينشان ايمان نياوردند.

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ⁽¹⁷⁵⁾

هرآينه پروردگار تو پيروزمند و مهربان است.

كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ ⁽¹⁷⁶⁾

مردم اَيكه پيامبران را تكذيب كردند.

إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ ⁽¹⁷⁷⁾

آنگاه كه شعيب به آنها گفت: آيا پروا نمى‌كنيد؟

إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ⁽¹⁷⁸⁾

من براى شما پيامبرى امين هستم.

فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ⁽¹⁷⁹⁾

از خدا بترسيد و از من اطاعت كنيد.

وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ ⁽¹⁸⁰⁾

من از شما در برابر هدايت خود مزدى نمى‌طلبم. مزد من تنها بر عهده پروردگار جهانيان است.

أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ ⁽¹⁸¹⁾

پيمانه را تمام بپردازيد و كم‌فروشى مكنيد.

وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ ⁽¹⁸²⁾

و با ترازوى درست وزن كنيد.

وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءَهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ ⁽¹⁸³⁾

به مردم كم مدهيد و بى‌باكانه در زمين فساد مكنيد.

وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ ⁽¹⁸⁴⁾

از آن كس كه شما و آفريدگان پيش از شما را آفريده است بترسيد.

قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ⁽¹⁸⁵⁾

گفتند: جز اين نيست كه تو را جادو كرده‌اند.

وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ ⁽¹⁸⁶⁾

تو نيز بشرى همانند ما هستى و مى‌پنداريم كه دروغ مى‌گويى.

فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ⁽¹⁸⁷⁾

اگر راست مى‌گويى، پاره‌اى از آسمان را بر سر ما انداز.

قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ⁽¹⁸⁸⁾

گفت: پروردگار من به كارى كه مى‌كنيد داناتر است.

فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ⁽¹⁸⁹⁾

پس تكذيبش كردند و در آن روز ابرى، عذاب آنان را فرو گرفت. و آن عذاب روزى بزرگ بود.

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ⁽¹⁹⁰⁾

هرآينه در اين عبرتى است، و بيشترينشان ايمان نياوردند.

وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ⁽¹⁹¹⁾

هرآينه پروردگار تو پيروزمند و مهربان است.

وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ⁽¹⁹²⁾

و اين كتاب، نازل شده از جانب پروردگار جهانيان است.

نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ ⁽¹⁹³⁾

آن را روح‌الامين نازل كرده است،

عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ ⁽¹⁹⁴⁾

بر دل تو، تا از بيم‌دهندگان باشى.

بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ ⁽¹⁹⁵⁾

به زبان عربى روشن.

وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ ⁽¹⁹⁶⁾

و آن در نوشته‌هاى پيشينيان نيز هست.

أَوَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ ⁽¹⁹⁷⁾

آيا اين نشانه برايشان بسنده نيست كه علماى بنى‌اسرائيل از آن آگاهند؟

وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ ⁽¹⁹⁸⁾

اگر آن را بر يكى از عجمان نازل كرده بوديم،

فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ ⁽¹⁹⁹⁾

و بر ايشان مى‌خواندش، بدان ايمان نمى‌آوردند.

كَذَلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ ⁽²⁰⁰⁾

بدين‌سان قرآن را در دلهاى مجرمان راه داديم.

لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ ⁽²⁰¹⁾

بدان ايمان نمى‌آورند تا عذاب دردآور را بنگرند.

فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ⁽²⁰²⁾

و آن عذاب ناگهان و بى‌خبر بر آنان فرود مى‌آيد.

فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ ⁽²⁰³⁾

مى‌گويند: آيا ما را مهلتى خواهند داد؟

أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ ⁽²⁰⁴⁾

آيا به عذاب ما مى‌شتابند؟

أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ ⁽²⁰⁵⁾

ديدى كه هر چند سالها برخوردارشان ساختيم،

ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ ⁽²⁰⁶⁾

باز هم عذابى كه به آنها وعده شده بود بر سرشان آمد،

مَا أَغْنَى عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَ ⁽²⁰⁷⁾

آن برخورداريها به حالشان سود نكرد؟

وَمَا أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ ⁽²⁰⁸⁾

ما هيچ قريه‌اى را هلاك نكرديم جز آنكه برايشان بيم‌دهندگانى بودند.

ذِكْرَى وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ ⁽²⁰⁹⁾

تا پندشان دهند. زيرا ما ستمكار نيستيم.

وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ ⁽²¹⁰⁾

و اين قرآن را شياطين نازل نكرده‌اند.

وَمَا يَنْبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ ⁽²¹¹⁾

آنان نه درخور اين كارند و نه توان آن دارند.

إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ ⁽²¹²⁾

شياطين را از شنيدن وحى معزول داشته‌اند.

فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ ⁽²¹³⁾

پس با خداى يكتا خداى ديگرى را مخوان تا مباد در شمار مستحقان عذاب درآيى.

وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ ⁽²¹⁴⁾

خويشاوندان نزديكت را بترسان.

وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ⁽²¹⁵⁾

در برابر هر يك از مؤمنان كه از تو پيروى مى‌كند بال فروتنى فرودآر.

فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ ⁽²¹⁶⁾

و اگر بر تو عصيان ورزيدند بگو: من از كارهاى شما بيزارم.

وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ ⁽²¹⁷⁾

و بر خداى پيروزمند مهربان توكل كن.

الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ ⁽²¹⁸⁾

آن كه تو را مى‌بيند آنگاه كه برمى‌خيزى.

وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ ⁽²¹⁹⁾

و نماز خواندنت را با ديگر نمازگزاران مى‌بيند.

إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ⁽²²⁰⁾

هرآينه اوست شنواى دانا.

هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَى مَنْ تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ ⁽²²¹⁾

آيا شما را آگاه كنم كه شياطين بر چه كسى نازل مى‌شوند؟

تَنَزَّلُ عَلَى كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ ⁽²²²⁾

بر هر بسيار دروغگوى گنهكار نازل مى‌شوند.

يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ ⁽²²³⁾

گوش فرا مى‌دهند و بيشترينشان دروغگويانند.

وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ⁽²²⁴⁾

و گمراهان از پى شاعران مى‌روند.

أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ ⁽²²⁵⁾

آيا نديده‌اى كه شاعران در هر واديى سرگشته‌اند؟

وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ ⁽²²⁶⁾

و چيزها مى‌گويند كه خود عمل نمى‌كنند؟

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ ⁽²²⁷⁾

مگر آنان كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته كردند و خدا را فراوان ياد كردند و چون مورد ستم واقع شدند انتقام گرفتند. و ستمكاران به زودى خواهند دانست كه به چه مكانى باز مى‌گردند.