همزه

وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ ⁽¹⁾

واى بر هر غيبت‌كننده عيبجويى؛

الَّذِي جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ⁽²⁾

آن كه مالى گرد كرد و حساب آن نگه داشت.

يَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ⁽³⁾

مى‌پندارد كه دارايى‌اش جاويدانش گرداند.

كَلَّا لَيُنْبَذَنَّ فِي الْحُطَمَةِ ⁽⁴⁾

نه چنين است. كه او را در حُطَمه اندازند.

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحُطَمَةُ ⁽⁵⁾

و تو چه دانى كه حطمه چيست؟

نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ⁽⁶⁾

آتش افروخته خداست،

الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ ⁽⁷⁾

كه بر دلها غلبه مى‌يابد.

إِنَّهَا عَلَيْهِمْ مُؤْصَدَةٌ ⁽⁸⁾

و از هر سو در ميانشان گرفته است،

فِي عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ ⁽⁹⁾

در شعله‌هايى برافراشته.