این روزها ماجرای ثبت نشدن قرارداد بازیکنان تیم های مختلف در سازمان لیگ، دوباره به تیتر رسانه ها تبدیل شده است.
جماران ورزشی- امیررضا احمدی؛ بیست و پنجمین دوره لیگ برتر فوتبال در حالی روز گذشته آغاز شد که طبق معمول، از همان هفته اول و حتی قبل از سوت آغاز مسابقات، حواشی بیرون از زمین بر متن درون زمین چربید. حواشی ای که قبل از آغاز رقابت ها بالا گرفت و مهم ترین حاشیه ثبت نشدن مبلغ قرارداد بازیکنان چند باشگاه از جمله پرسپولیس در سازمان لیگ بود.
بعد از آنکه فدراسیون فوتبال سال گذشته باشگاه ها را ملزم کرد تا بر اساس رتبه و جایگاه خود در لیگ، و حضور یا عدم حضور در آسیا، یک سقف قرارداد خاص را رعایت کنند، ماجرای دور زدن قانون و مشکلات تیم ها با سازمان لیگ هم شروع شد. بر همین اساس هم سازمان لیگ در مواردی به دلیل بالا رفتن رقم قراردادهای یک تیم از مجموع سقف آن تیم، قرارداد برخی را ثبت نکرد و همین باعث شد تیم ها اقدام به کاهش مبالغ ثبت شده کنند تا مجموع قراردادهای بازیکنان شان از سقف مذکور عبور نکند.
امسال هم همین ماجرا تکرار شده و در پرحاشیه ترین مورد، قرارداد چند ستاره پرسپولیس مانند پیام نیازمند، مرتضی پورعلی گنجی و... به ثبت نرسید و فدراسیون فوتبال به دلیل عبور مبلغ قراردادها از سقف تعیین شده، به پرسپولیس ایراد گرفت. اگر چه همانطور که وحید هاشمیان سرمربی پرسپولیس بعد از بازی با فجر گفت، سقف قرارداد در هیچ جای دنیا معنی ندارد، اما نکته مهم تر این است که فدراسیون فوتبال با سخت گیری های بی پایه به تیم ها، با هدف کنترل مبالغ رد و بدل شده، نه تنها کمکی به حل مشکل تیم ها نمی کند بلکه بدتر باعث شکل گیری برخی بدعت ها و تغییر شیوه پرداخت پول به باشگاه ها می شود. وقتی بازیکنی با رقمی مشخص با یک تیم به توافق می رسد و باشگاه مجبور می شود رقمی یک دهم آن را ثبت کند تا صرفا قرارداد به ثبت برسد، مطمئنا در پشت پرده مبلغ مذکور با مواردی مانند پرداخت سکه، چک های خارج از قرارداد و... رد و بدل می شود که خود نوعی بی قانونی و بدعت عجیب بین باشگاه ها و بازیکن است. چرا که نه تنها در این حالت مطالبات باشگاه و بازیکن شفاف نیست، بلکه مواردی مانند مبلغ مالیاتی که بازیکن باید بپردازد، شیوه پرداخت کامل قرارداد و ... نیز زیر سوال می رود و همه این ها از قانون اشتباهی نشات می گیرد که فدراسیون فوتبال وضع کرده تا در ظاهر بر اوضاع نقل و انتقالات مالی باشگاه ها کنترل داشته باشد، اما خود همین قانون منشا بی قانونی شده و باشگاه ها را به سمت دغل کاری و فریب سوق می دهد. اقدامی که مانند تصمیم های غلط سال های گذشته در فوتبال ایران، نتیجه ای جز شکست و لغو شدن ندارد.
