اگر تفکر دیجیتالی را به تفکر آنالوگ برگردانیم می توانیم به جز صفر و صد عددهای دیگری هم پیدا کرد. میان تسلیم و پرهیز راه سومی هم هست و آن مبارزه فعال با استعمار جدید غرب است. باید به انفعال دیپلماتیک پایان داد و جهان را شگفت زده کرد. چنان که حماس چنین کرد و ثابت کرد مقاومت یک شکل ندارد.
تصمیم دولت ایران برای رد دعوت دولت مصر به اجلاس شرم الشیخ در هر دو سطح رئیس جمهور و وزیر امور خارجه گرچه اصولگرایانه می نماید اما دولت را در برابر پرسشهای جدی قرار می دهد:
یکم. استدلال دولت این است که نمیتواند با مهاجمان دور یک میز بنشیند. پس چرا در نیویورک به روایت سخنگوی دولت منتظر استیو ویتکاف بودند؟ و از او گله میکنند که سر قرار نیامده است؟
دوم. فرض بر این قرار گرفته که متجاوز و قربانی نباید دور یک میز باشند. با این منطق چرا جنبش حماس که قربانی مستقیم جنایت گای اسرائیل با حمایت های آمریکا است به شرم الشیخ می رود؟
سوم. جالب اینجاست که ایران از دیپلماسی حماس حمایت میکند و حتی در این رد دعوت مصر باز هم از روند صلح با حماس حمایت کرده است که اقدامی درست است. یعنی هزینه را می دهیم اما فایده نمی بریم!
چهارم. اگر در شرم الشیخ - در هر سطحی- حضور می یافتیم می توانستیم با صدای بلند به آمریکا و اسرائیل اعتراض کنیم، بدون آنکه به عنوان مخل صلح شناخته شویم. اکنون اما باید پیشاپیش در پیوست استدلال رد دعوت سوگند بخوریم که مخالف صلح نیستیم!
پنجم. با تعمیم استدلال عدم مذاکره با مهاجمان به ایران استقبال وزیر امور خارجه ایران در گفتگوی پریشب با تلویزیون از احتمال مذاکره غیر مستقیم با آمریکا دچار تناقض میشود. البته اگر بین این دو شب تغییری در این راهبرد رخ نداده باشد.
ششم. با توجه به توقف حملات انصار الله یمن و راهبرد عاقلانه صبر و انتظار حزب الله لبنان و دیپلماسی شرفتمندانه صلح حماس و حتی سیاست اعلامی ایران در استقبال از صلح ابتکار عمل پا در برابر شرم الشیخ چه خواهد بود؟
هفتم. اسرائیل و ایران دو غایب بزرگ شرم الشیخ هستند. با توجه به نقش مصر و ترکیه در اتحاد اسلام علیه اسرائیل - که ظاهرا دوستان ایران هم هستند - جایگاه آینده ما در جهان اسلام کجاست؟
بدیهی است و دوباره تاکید میکنم نه فقط با به رسمیت شناختن اسرائیل باید مرز بندی کرد بلکه نباید ابزار خودشیفتگی ترامپ شد که استراتژی مرد دیوانه را در پیش گرفته است .اما آیا بین صفر و صد در مبارزه و مقاومت عدد دیگری نیست؟
اگر تفکر دیجیتالی را به تفکر آنالوگ برگردانیم می توانیم به جز صفر و صد عددهای دیگری هم پیدا کرد. میان تسلیم و پرهیز راه سومی هم هست و آن مبارزه فعال با استعمار جدید غرب است. باید به انفعال دیپلماتیک پایان داد و جهان را شگفت زده کرد. چنان که حماس چنین کرد و ثابت کرد مقاومت یک شکل ندارد .
وزارت امور خارجه و هیئت دولت مسوولیت دارد به عنوان عقل منفصل حاکمیت گزینه های فراخ تری پیش پای کشور قرار دهد و به جای کارگزاری صرف ، کار کارشناسی کند. به خصوص که طبق شنیده ها امکان ابتکار عمل برای دولت در این زمینه وجود دارد و اگر هم وجود نداشته باشد دولت و وزارت امور خارجه بر اساس رایی که از ملت گرفته اند باید ابتکار عمل به خرج دهند. آنچه در ماجرای اخیر رخ داده است تداوم راهبرد " نه جنگ ، نه مذاکره " است. وقتی جنگ رخ داده است آیا میتوان همچنان در تعلیق زندگی و حتی مبارزه کرد؟
ما هنوز هم می توانیم مثلا در سطح دبیر شورای عالی امنیت ملی در این اجلاس حضور یابیم و دوستانمان از جمله حماس و ترکیه و مصر که نمیخواهند اسرائیل یکه تاز منطقه شود را خوشحال کنیم و آن مرد دیوانه و مستعمره اش در آسیای غربی را دیوانه تر کنیم.
محمد قوچانی، مدیر مجله آگاهی نو
