ذبح امید در نیمه‌ی راه

حمل و نقل ریلی به لحاظ هزینه مابین حمل و نقل جاده ای و هوایی است و به لحاظ ضریب امنیتی، یک سر و گردن از هر دوی آنها بالاتر است و شاید به همین خاطر است که خیلی ها سفر با قطار را به اتوبوس ترجیح می دهند و آنهایی هم که به لحاظ مالی مشکلی برای تامین بلیت هواپیما ندارند اما فوبیای پرواز دارند، قطار را برای جا به جایی میان شهرها انتخاب می کنند. اما برای تهیه بلیت آن باید هفت خان رستم را پشت سر بگذارند، شاید اینکه می گویم شاید را با گوشت و پوست خودم بارها تجربه کرده ام، بتوانند بلیت تهیه کنند.

چیزی حدود یک هفته مانده به پایان هر ماه شمسی، اطلاعیه صدور بلیت قطار برای ماه بعد صادر می شود. حالا این تاریخ هر ماه به یک روزی می افتد، یک بار به بیست و چهارم، بار دیگر به بیست و پنجم و این ماه به بیست و ششم فروردین افتاده است. کافی است یک بار هم از یکی از همین اپلیکیشن های سفری خریدی کرده باشی، پیام های اطلاع رسانی شان سیل بارانت می کنند. 

آنچه که در اطلاع رسانی راه آهن جمهوری اسلامی ایران یا همان رجا به مردم می رسد این است که برای خرید بلیت به شکل برخط از ساعت هشت صبح و از آژانس های مسافری از ساعت ده صبح مراجعه کنند. اما دریغ و صد دریغ. امروز از ساعت هفت و نیم صبح در کمین سایت نشسته بودم و منتظر تا وقتی زنگ ساعت هشت را زدند، خریدم را انجام دهم. با اذیت و آزارهای سایت انتخاب مسیر رفت و برگشت به مشهد الرضا علیه السلام را تا ساعت هشت و هشت دقیقه انجام دادم و به محض تایید کلید ادامه خرید، آن بالای صفحه پیام آمد که ممکن است برای خرید شما صندلی خالی وجود نداشته باشد. و با هر بار تغییر جستجو این پیام تکرار و تکرار و تکرار شد. نیم ساعتی به همین منوال گذشت. برای دقایقی سایت رجا را به حال خودش رها کردم. دوباره امتحان کردم قرارش به شدن نبود که نشدن را ترجیح می داد و این قصه هر بار به همین شکل تکرار می شود و تا حوالی ساعت ده ادامه دار است و بعد از آن دیگر سایت از دسترس خارج می شود و حتی اجازه انتخاب یا نگاه کردن به بلیت های تمام شده را هم نمی دهد. 

حالا این پرسش مطرح است که اگر این بلیت ها سهم مسافران است، چرا نباید به طور مستقیم به دست شان برسد؟ چرا در بازار آزادی که برای بلیت راه می اندازند می شود بلیت تهیه کرد؟ بلیتی که حتی نرخ مصوب آن هم برای خیلی ها گران است و تهیه اش سخت چه برسد که بخواهند با نرخ آزاد تهیه اش کنند؟ آیا نباید ساز و کاری برای این مسأله در نظر گرفت؟ آیا نباید بر این امر نظارتی وجود داشته باشد؟