جام جهانی فوتبال، خوب یا بد؟

به گزارش جماران؛ رحیم قمیشی در یادداشتی در کانال تلگرامی خود نوشت:

من از طرفداران شدید بازی‌های پر هیجان هستم. در موقع تماشای کُشتی‌های ملی، معمولا وسایل ظریف و شکستنی را از من دور نگه می‌دارند. چون فن‌ها را از همان پشت تلویزیون کامل می‌کنم و قبل از برنده مسابقه که معمولا ایران است، رقیب را ضربه فنی‌اش می‌کنم!

وقتی در بازی حساسی تیم ملی فوتبال ما گل بزند چند دور افتخار دور اتاق پذیرایی می‌زنم و گاه پسر و دخترم پشت سر من می‌دوند و به من نمی‌رسند. من اصلا نمی‌فهمم چرا باید مسابقه تیم ملی را مقابل انگلیس و سایر تیم‌ها در جام جهانی ندیده بگیرم!

روزهاست در جریان اخبار کشور نیستم، اینترنت که افتضاح است و تلویزیون هم نگاه نمی‌کنم. تنها شنیده‌ام بازیکنان تیم را نزد رئیس جمهور برده‌اند و مردم خوششان نیامده. البته که قابل درک است. اما...

از آفات مهم انقلاب‌ها و تحولات همین هیجانات غیرمنطقی است که گاه سوار بر اصل آن می‌شود. اصلا تصور کنیم همه بازیکنان تیم ملی طرفدار رئیس جمهورند (که نیستند). مگر هر کس با ما نبود دشمن ماست؟؟ مردم عزادارند، درست. اما بازیکن تیم ملی چه می‌تواند بکند، همه که شجاعت وریا غفوری و علی کریمی را ندارند. همه که برومند نمی‌شوند.

در زمان جنگ هم برای ما عادی بود اگر کسی شب عملیات می‌گفت آماده نیست درکش می‌کردیم، مگر همه قرار است آماده شهادت و جانبازی باشند. درست نیست ما هم، قطاری را تعریف کنیم و در هر ایستگاه عده‌ای را پیاده کنیم. که شما شایستگی همراهی ما را ندارید. شما ریزشی هستید و ناخودی!

از مهمترین شاخصه‌هایی که جریانات اجتماعی را موفق می‌کند شمولیت آن بر تمام جامعه است. دوستم می‌گفت  ما به کوچه‌ای پناه بردیم. درهای تک‌تک خانه‌ها برای ما باز شدند تا برویم داخل. آیا می‌توانیم به داخل خانه رفته و با صاحبخانه دعوا کنیم که چرا در اعتراض نبودی! تو اصلا در خانه چه می‌کردی؟!

عزیزان، هر کسی توانی دارد. مواظب باشیم از همه نخواهیم کاری را که از دستشان برنمی‌آید انجام دهند.

برگردم به تیم ملی فوتبال.

من شک ندارم دل همه بازیکنان با مردم است. مردمی‌ترین اقشار جامعه ورزشکاران در همه رشته‌ها، هستند. محبوب‌تر از آنها وجود ندارد. حتی اگر اشتباهی کردند. نقل قول اشتباهی از انها شنیدیم. باید بگوییم مهم نیست. اصلا با ما مخالف بود، مهم نیست. او یک قهرمان ملی است. انتظار پیشقراولی را از او نداشته باشیم.

گاه که حرکت‌های تند و قضاوت‌های غیرعادی را می‌بینم با خود می‌گویم نکند فردایی که منتظرش هستیم باز گزینش‌ها فعال شوند! باز تفتیش عقاید باشد، باز از هر کس سؤال شود تو فلان وقت کجا بودی، باز ورزشکاران و قهرمانان به‌خاطر گرایش‌شان یا عقیده‌شان یا پوشش‌شان بخواهند رد و تایید شوند. ما قرار است حرکت‌هایمان زندگی آفرین باشد، قرار است عشق بگسترانیم، قرار است محبت فریاد کنیم، خنده و شادی به هم هدیه کنیم، گل بپاشیم...

قول می‌دهم اگر ایران به انگلیس گل زد، این بار دور افتخار دور خانه نگردم. اگر ایران با انگلیس مساوی کرد خوشحالی نکنم. قول می‌دهم فراموش نکنم چه خون‌های بیگناهی ریخته شد همین روزها... اما دلم می‌خواهد برای دختر آبی که عشقش فوتبال بود، برای جوان‌هایی که دل‌شان می‌خواست جام جهانی را ببینند و ندیدند، اگر ایران خوب بازی کرد، شادی‌ام را آنها قسمت کنم/ چه اشکالی دارد. نمی‌فهمم.

بدخواهان از لبخند ما بیشتر می‌ترسند. از سرزنده بودن ما. از گذشت داشتن‌مان.

من شک ندارم تمام بازیکنان تیم ملی  دل‌شان برای آینده ایران و جوان‌های مظلوم می‌تپد و به عشق مردم بازی خواهند کرد. خواهیم دید حتی فضای جام جهانی هم  آنها را از مردم جدا نخواهد کرد.

اگر ما آنها را پس نزنیم!

اگر آنها را از خود نرانیم!

اگر فرصت همراهی به آنها بدهیم.

زندگی به ما خوشحالی‌هایی را بدهکار است.

باید خوشحالی را تمرین کنیم، ولو دیگران نگذارند!