قهرمانی لیورپول در فصل جاری لیگ برتر انگلیس برای فوتبال این کشور خوب است.
ورزشی جماران، فرشته مقدم: به نظر می رسد در این لحظات موج منفی در فوتبال انگلیس در جریان است نه تنها نگرانی در رابطه با روح بازی بلکه بیشتر درباره کیفیت و سبک چیزی که تماشا می کنیم.
این اتفاق در حالی رخ داده است که لیگ برتر انگلیس بدون شک بهترین لیگ جهان به حساب می آید، بیش از همه به خاطر میانگین سطح تیم ها. علاوه بر این در فصول اخیر رکورد میانگین گلزنی در هر بازی در دوران لیگ برتر شکسته شده است و در حالی که این آمار گلزنی بالاتر به خودی خود سرگرم کننده نیست و در واقع بر عکس آن ارجحیت دارد.
واضح است این فصل لیگ برتر با کیفیت نبوده است، بیش از همه به خاطر دو تیم منچسترسیتی و آرسنال که پیش از آغاز فصل به عنوان شانس های اصلی قهرمانی یاد می شدند. آن ها مطابق انتظار ظاهر نشدند و عملا در رقابت برای کسب جام شکست خوردند. این موضوع موجب شد لیورپول به تنهایی در صدر جدول قرار بگیرد و بدون چالش به قهرمانی دست یابد، البته که تقصیر آن ها نیست. علاوه بر این لیورپول از ۳۳ بازی ۷۹ امتیاز به دست آورد، کسب چنین امتیازی در فصل گذشته هم آن ها را در صدر قرار می داد چون سیتی از ۳۲ بازی ۷۳ امتیاز به دست آورده بود دو امتیاز بیشتر از آرسنال.
با این حال ما نمی توانیم کاملا مطمئن باشیم اگر لیورپول توسط یک تیم دیگر تحت فشار بود می توانست بهتر باشد یا بدتر یا به همین شکل بازی کند. از طرفی رقابت نزدیک می تواند موجب شود تیم ها از تمام توانایی شان بهره ببرند و بر عکس فشار زیاد می تواند باعث زمین خوردن یک تیم شود.
نتایج بدی که لیورپول اخیرا کسب کرد که شامل حذف از لیگ قهرمانان با شکست در خانه مقابل پاریسن ژرمن، نمایش فاجعه بار در فینال جام اتحادیه برابر نیوکاسل و باخت عجیب خارج از خانه مقابل فولام موجب شد از این تیم انتقاد شود.
قهرمانان احتمالی لیگ احتمالا قضاوت شدند، بیشتر به خاطر عملکرد نگران کننده شان در فصل بهار. به همین دلیل، مخصوصا در دوره ای که قهرمان نهایی اغلب بازی های پیاپی زیادی در طول مارس و آوریل پیروز می شود، چیزی که در رابطه با لیورپول صدق نمی کند.
به نوشته اتلتیک، با این حال این لیورپول شایسته تقدیر است نه تنها به خاطر فتح جام به آسانی بلکه همچنین به دلیل نحوه مدیریت مسائل.
در واقع پس از این که چند فصل آرسنال و سیتی بازیکنان بزرگ و فیزیکی را به خدمت گرفتند، هوشیار تر شدند و فوتبالی کاملا ساختار یافته بازی می کنند، پیشرفت لیورپول نشان می دهد هنوز خیلی چیزها امکان پذیر است.
نخست، آن ها نشان دادند موفقیت در فوتبال نیاز به خرج های کلان ندارد.
در فصلی که تعداد کمی از بازیکنان تازه ملحق شده به لیگ برتر درخشیدند لیورپول تنها با یک نفر قرارداد امضا کرد که فدریکو کیهزا بود. او هنوز در طول فصل در لیگ برتر از ابتدا به میدان نرفته است. لیورپول به بازیکنان فعلی خود اعتماد کرده و قهرمانی آن ها، با فرض اینکه به دست آید، با وجود اینکه کسی را به خدمت نگرفته است، حداقل تا حدی، چون آن ها با کسی قرارداد نبسته اند.
واضح است آن ها اکنون خیلی خسته هستند و برای فصل بعد به بسط تیم خود نیاز دارند. با این حال داشتن تعداد زیاد بازیکن سرمربی را مجبور می کند به هر نحوی شده به کسانی که تازه به تیم پیوستند فرصت بازی بدهد که آن روی پیوستگی تیم اثر خواهد گذاشت.
دوم، لیورپول نشان داد کیفیت فنی هنوز می تواند ثمربخش باشد.
نبود یک هافبک نگه دارنده برجسته نقطه ضعف اصلی تیم در تابستان گذشته به حساب می آمد اما آرنه اشلوت پست ریان گرونبرخ را تغییر داد و او را از شماره هشت فنی به شماره شش کنترل کننده تبدیل کرد. هافبک هلندی هنوز از قابلیت های فیزیکی اش بهره می برد اما او بیشتر از توانایی غیرمعمولش یعنی گرفتن توپ در میانه زمین و پیش رفتن به سمت حمله بهره می برد، چیزی که شما از یک هافبک نگه دارنده انتظار ندارید.
علاوه بر این در حالی که سیتی گواردیولا و آرسنال آرتتا به مدافعان کناری که بیشتر به دفاع تمایل داشتند روی آوردند و در واقع تیم هایشان با چهار مدافع میانی بازی می کردند، لیورپول به تحمل اشتباه های ترنت الکساندر آرنولد و اندی رابرتسون ادامه داد، با این باور که توانایی های تهاجمی شان ارزش ریسک کردن دارد. در حمله با وجود تمام سر و صداها درباره اینکه آرسنال به طور قطع به یک شماره ۹ کارآمد نیاز دارد مانند ارلینگ هالند در سیتی تا بتواند قهرمان لیگ شود، لیورپول نشان داد امکانش وجود دارد که از مهاجم های کاذب به شکلی استفاده کرد تا دیگر بازیکنان بهترین عملکردشان را به نمایش بگذارند.
سوم، لیورپول به ما نشان داد فوتبالیست های درجه یک سطحی از آزادی عمل به دست آوردند.
گواردیولا و آرتتا محدودیت های زیادی را برای بازیکنان نسبت به پست هایش قرار دادهاند. البته این کار اغلب موجب می شود تیمشان به موفقیت دست یابد اما در برخی موارد مانند جک گریلیش سیتی نمی توانید از استعدادهای بازیکنان بهره ببرید.
به نظر می رسید محمد صلاح با رسیدن به ۳۰ سالگی ریتم خود را از دست داد: میانگین گلزنی اش در فصل گذشته در لیگ برتر پایین ترین آمار را در هفت سال حضورش در لیورپول داشت. سرمربیان دیگر ممکن بود نقش او را کم کنند یا به او پیشنهاد دهند از لحاظ دفاعی بیشتر کار کند تا بتواند جایگاهش را توجیه کند.
با این حال نه. صلاح زیر نظر اشلوت در راس بازی لیورپول قرار گرفت و اغلب جلوی زمین حرکت می کند تا بتواند تمرکزش را روی حمله بگذارد. لیورپول سریع تر از همیشه توپ را به او رسانده است. او می تواند فصل را در لیگ برتر به عنوان برترین گلزن و پاس گل دهنده به پایان برساند.
چهارم، لیورپول نشان داد نیازی نیست سرمربی مسئول تمام اتفاق ها باشد.
بدون شک جایگزین یورگن کلوپ شدن چه از لحاظ شخصیت چه تکنیک چالش برانگیز بود؛ او چهره برجسته ای داشت که به باشگاه انتقال یافت. با این حال اشلوت در مقایسه با کلوپ و حتی گواردیولا و آرتتا در رابطه با حرفه اش زیرکانه تر عمل کرد. سرمربی هلندی در طول تابستان در مقابل رسانه ها کاملا ساکت بود حتی در شبکه های داخلی لیورپول.
اشلوت به استفاده از جملات هوشمندانه، میمیک های مبالغه آمیز و در مرکز توجه بودن علاقه ای ندارد. بله او مستقیم حرف می زد، فراتر از همه او هلندی است. با این حال او روی جزئیات تمرکز می کند یا پیشرفت های کوچک.
تیمی که به او رسید کمی نیاز به نظم داشت، به خصوص در خط هافبک اما نه تغییر بزرگ. غرور دیگر سرمربیان ممکن بود به یک تحول دراماتیک تر منجر شود.
باورش سخت است در فوتبال کنونی شخص بی طرف وجود داشته باشد، در دورانی که وفاداری کورکورانه به یک باشگاه و بازیکنان وجود دارد و نفرت نقش پررنگی در میان هواداران دارد.
اما اگر فرد بی طرفی وجود داشته باشد، آن شخص باید از موفقیت لیورپول خوشحال شود.
لیورپول در هفته های اخیر افت کرده است اما بیشتر فصل فوتبالی تهاجمی و هیجان انگیز بازی کرد که بدون خرج سنگین یا غرور به بهترین شکل از بازیکنان تکنیکی خود بازی گرفت.
امروزه سبک فوتبال در لیگ ها به سرعت انتقال پیدا می کند و اگر دیگران به جای اینکه از سبک کنونی آرسنال و سیتی کپی کنند از لیورپول الهام بگیرند فوتبال خیلی بهتر خواهد شد.
