لحظه انفجار

پایگاه خبری جماران: تقدیر برای هرکدام از ما چه نوشته است؟ مطلبی که در ادامه می آید یکی از غمبارترین خاطراتی است برای نگارنده که ای کاش هیچ وقت اتفاق نمی افتاد. این رویداد پردرد را برای دوستان نقل کرده ام چند بار اما تاکنون تحریر نکرده بودم اربعین سید بزرگوار محتشمی پور عزیز این جانباز مقاوم جبهه حق مرا بر آن داشت که بر مظلومیت و سکوت وی در طول حیات پر قصه و غصه اش داد از دل برآورم.

هربار نگاهم که بر چهره سید بزرگوار می نشست ناخود آگاه ماجرای آن روز دوردست در ذهنم مرور می کرد افسوس که دیگر نگاهمان تلاقی ندارد.

چهارشنبه 24 بهمن 1363 حوالی ظهر مکان سفارت جمهوری اسلامی ایران در دمشق سوریه طبقه دوم. آن زمان من مسئولیت امور کنسولی را برعهده داشتم قرارمان با سید سفیر هر روز قبل از ظهر برای بررسی برخی درخواستهای مراجعین روزانه بود که کم هم نبود.

آن روز تلخ و فراموش نشدنی در پله های ورودی طبقه دوم بودم که اتاق سفیر قرار داشت ناگهان صدای مهیب انفجاری از داخل میخکوبم کرد و موجی که بشدت مرا پس راند. ناخودآگاه بطرف پایین دویدم تصورم این بود که از داخل ساختمان بتونی نیمه ساز مقابل سفارت آن طرف خیابان حمله ای به ساختمان سفارت شده است در همین بین صدایی از سوی یکی از همکاران شنیدم که فریاد زد "اتاق حاج آقا"، مجددا مسیر را برگشتم وارد طبقه دوم که شدم ناگهان با صحنه ای روبرو شدم که تا امروز نتوانستم آنرا فراموش کنم. سید بزرگوار محتشمی عزیز چهره اش و پیراهن سفیدش که غرق در خون بود نامتعادل از انتهای راهروی سمت چپ نمایان شد. دقیقا بخاطر دارم این ذکر را زمزمه میکرد"سبحان اللهِ والحمدللهِ ولا الهَ الاً الله و الله أکبر" مات و مبهوت مانده بودم هیچیک از همکاران هنوز نرسیده بود بطرفش دویدم تعادلش را از دست داد ایشان را روی شانه انداختم بطرف پایین، اولین نفر یکی از نیروهای حفاظت آقای سمیر علیرضایی سراسیمه از راه رسید. سید دیگر حسی در بدن نداشت تازه متوجه شدم دستان سید رفته است و خون سراپایم را فرا گرفته با کمک سمیر سید را داخل ماشین خودم که اتفاقا جلو در سفارت بود منتقل و بسرعت عازم بیمارستان نزدیک سفارت بنام رازی شدم و مستقیم وارد بخش اورژانس. فورا ایشان را تحویل گرفته به اتاق عمل منتقل کردند. همکاران یکی یکی رسیدند مضطرب و نگران و بعضا گریان. مرحوم سید محسن توکلی معاون سفارت بود آشفته وارد بیمارستان شد و بطرف اتاق مدیر. بیرون زدم صدای انفجار همه را سراسیمه کرده بود. پلیس یک ضلع بلوار را بسته بود. مامورین امنیتی برای تحقیق محلی در راه بودند حاج حمید قمی (سرکنسول محترم پیشاور) که مسئول حفاظت اسناد بود از من خواست برای جمع آوری اسناد در داخل اتاق سفیر به او کمک کنم تمام اتاق به هم ریخته و اوراق پراکنده و برخی نیمه سوز بود.

همکاران همچنان جلوی درب بیمارستان تا غروب منتظر دریافت خبر از اتاق عمل بودند. مرحوم توکلی بسیار نگران آمد و گفت دعا کنید سفیر وضع خوبی ندارد گویا بسته انفجاری تی ان تی که در جوف یک کتاب از طریق پست واصل شده بوده و در بدو ورود بدقت بازرسی نشده بوده در دستان سید منفجر گردیده و اوراق کتاب آغشته  به سم بوده که وارد خون وی شده است سوریه امکاناتی برای مداوا ندارد و تنها تا فردا فرصت است کاری کنیم و الاً امیدی نیست. سید ما محبوب بود حتم دارم برخی همکاران سفارت تا صبح بیدار ماندند ندبه کردند و دعا بدرگاه احدیت که او بماند.

ماجراهای بسیاری در این بعدازظهر شوم تا فردای آن روز اتفاق افتاد که جای پرداختن به آن نیست اما از آنجایی که خداوند گونه ای دیگر بر تارک تقدیر حاج آقا سید ما نقش انداخته بود، سفیر سوئیس طرف های غروب بود که بدیدن سید مجروح آمد ماجرا را شنید این انسان شریف مردانگی کرد و گفت در سوئیس همه امکانات بیمارستانی و پزشک را فراهم خواهد کرد فقط تلاش کنید ایشان را تا صبح فردا به ژنو برسانید.

چه باید کرد چگونه و از چه طریقی و چه پروازی؟ ناگهان عبدالحلیم خدام که آن زمان وزیر خارجه و مرد شماره 2 سوریه بود برای دیدار سید حضور یافت ماجرا را شنید و دستور داد هواپیمای ویژه خودش را آماده کنند، نیمه های همان شب بود که مرحوم محتشمی به همراه همسر و دو همکار سفارت راهی ژنو شدند.

چند روز بعد خبرها رضایت بخش بود. وضعیت سید که تا آستانه شهادت رفته بود برگشت امیدها زنده شد و حیات مجدد آغازیدن گرفت اما...

اما کسی چه می دانست بار دیگر دست تقدیر الهی چه سرنوشتی را برای ادامه حیات و پایان آن در غربت مظلومیت این چنین ترسیم کرده است که بر سید بزرگوار ما بیرحمانه رفت.

روحش شاد و راهش پر رهرو باد.

*سفیر فعلی ایران در کویت