هیأت جای کشتی گرفتن مداحان نیست، محل ادب است

جی پلاس ـ منصوره جاسبی: مداحی اش بدجوری با دلت بازی می کرد، اینکه می گویند هر آنچه از دل بر آید لاجرم بر دل نشیند، حکایت مداحی های غلامعلی(1) بود. هم ذوقش را داشت و هم فن را بلد بود. اخلاصش هم که با شهادت مُهر تایید گرفت. اهل مطرح شدن و داد و قال کردن نبود. مجلس ذکر مصیبت اهل بیت علیهم السلام که بر پا می شد، سر به زانوی غم می گرفت و اشک می ریخت. آن روز با غلامعلی در مجلسی که یکی از دوستان بر پا کرده بود، حاضر شدیم. به اصرار صاحب خانه شروع به خواندن کرد اما چند بیت بیشتر مهمان صدای گرمش نبودیم. بلندگوی دستی را روی زمین گذاشت و صلواتی فرستاد و دعایی کرد و میدان را برای مداحی که در مجلس حاضر شده بود خالی کرد. صاحبخانه اما کوتاه بیا نبود. مجلس که تمام شد، فاز گلایه به خود گرفت و مدام می گفت: تو که بهتر خواندن را بلد بودی. این چه کاری بود کردی؟!

غلامعلی با همان لبخندی که انگار قفل کرده بودند روی چهره آرامش، گفت: هیات جای کشتی گرفتن مداحان نیست بلکه محل ادب است. (2)

1. برگرفته از خاطره ای نقل شده از مداح اهل بیت (ع) محسن طاهری.

2. شهید غلامعلی جندقی معروف به رجبی در سال 1333 در محله آذربایجان تهران در خانواده ای که محب اهل بیت (ع) بود، به دنیا آمد. پدر خود از اساتید اخلاق بود و به تربیت درست فرزندانش اهتمام داشت. غلامعلی از همان دوران نوجوانی به خواندن و مداحی برای خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام علاقه نشان می داد. صدایش سوز عجیبی داشت و شعرها را زود از بر می شد. سبک ها را از مداحان برجسته آموخت. پیشه معلمی را انتخاب کرد و اثرگذار هم بود. پنجم مرداد ماه سال 67 یعنی آن زمانی که منافقان با خیال خام به مبارزه با دلاوران مردان ایرانی آمدند. در عملیات مرصاد مزد رشادت هایش را گرفت و مهمان سفره گسترده سیدالشهدا سلام الله علیه شد. مزارش در قطعه 29 ردیف 5 شماره 11 میزبان شماست.