مسکو اشتباه محاسبه کرد

به گزارش جماران، آشکار است که تصمیم مسکو برای آغاز جنگ علیه اوکراین، نتیجه معکوس داشته است و به جای پیشبرد اهداف استراتژیک، جایگاه جهانی و قدرت روسیه را تضعیف کرده است. مسکو در ابتدا انتظار تسلیم اوکراین را داشت اما پس از یک سال جنگ وحشیانه، با موفقیت تدریجی اوکراین در میدان نبرد و زمین گیرشدن ارتش روسیه در خاک اوکراین، مواجه شده است.

اگر هدف مسکو وادار کردن اوکراین به روی‌گردانی از غرب و تضعیف ناتو بود، حمله به خاک اوکراین، نتیجه معکوسی هم برای اوکراین و هم برای تمامی کشورهای اروپای شرقی به غیر از بیلاروس به همراه داشت.

با وجود ضرباتی که ارتش روسیه متحمل شده است، رهبران ناتو اکنون روسیه را تهدیدی بلندمدت دانسته که باید برای آن آماده شوند. بنابراین، اعضای ناتو مصمم هستند که این ائتلاف از ظرفیت متعارف و برتر در مقابل روسیه برخوردار باشد.

با تداوم رشد تدارکات تسلیحاتی برای اوکراین، به نظر می‌رسد خط قرمز واقعی و شناخته شده متقابل، درگیری مستقیم نیروها باشد. همانطور که روسیه ادعا می کند که  در واقع در حال جنگ با ناتو است اما حامیان اوکراین بسیار مراقب هستند تا خودشان درگیر نشوند. مسکو نیز به نوبه خود هیچ اقدام نظامی علیه آنها انجام نداده است. خوشبختانه، نه قدرت‌های غربی و نه روسیه علاقه‌ای نشان نمی‌دهند که جنگ به یک رویارویی تبدیل شود که ممکن است به یک فاجعه هسته‌ای منجر شود.

در برابر این پس‌زمینه با حمایت ناتو از اوکراین که هم شجاعت و هم عزم خود را برای دفاع از کشور نشان می‌دهد، مسکو هنوز هم دست برتر را دارد. ابتدا، مسکو به فشارهای سیاسی داخلی کشورهای غربی و انتخابات آتی، به‌ویژه رقابت‌های ریاست‌جمهوری 2024 ایالات متحده نگاه می‌کند. دونالد ترامپ، نامزد پیشتاز جمهوری‌خواهان، نظراتی را ارائه کرده است که نشان می‌دهد با ولادیمیر پوتین؛ رییس‌جمهور روسیه همدردی می‌کند و می‌تواند به سرعت به جنگ پایان دهد.

متحدان سیاسی ترامپ در جناح راست افراطی مجلس نمایندگان ایالات متحده در این پیام از او حمایت می کنند.اما ران دیسانتیس؛ فرماندار فلوریدا و نزدیک‌ترین رقیب ترامپ سیگنال‌های متفاوتی در مورد حمایت از کی یف ارسال کرده است. حتی برخی از قانونگذاران ایالات متحده که بیشتر از اوکراین حمایت می‌کنند، با سؤالات فزاینده‌ای از سوی رای دهندگان در مورد دامنه و اهداف دخالت ایالات متحده در اوکراین مواجه می‌شوند.

مسکو از استدلال‌هایی در ایالات متحده و اروپا که بجای تمرکز بر روسیه و اروپا خواستار تمرکز واشنگتن بر چین است، امید می‌گیرد. مناظرات در اروپا بر سر برنامه‌های ارائه کمک‌های نظامی نیز به روسیه اطمینان داده است که وضعیت متحدان اروپایی اوکراین تقریبا نامشخص است. بحث و مجادله، نشانه‌های بارز نظام‌های سیاسی دموکراتیک غربی است. در حالی که ممکن است انتخابات 2024 آمریکا ترامپ را به قدرت بازگرداند، دلایل زیادی نیز وجود دارد که باور کنیم این اتفاق رخ ندهد.

اگرچه اکثر کشورها در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به محکومیت تهاجم روسیه رای داده‌اند، اما تعداد کمی از آنها روابط خود را با روسیه قطع کرده‌اند، به تحریم‌های غرب ملحق شده یا حتی علنا اقدامات کرملین را فراتر از قطعنامه‌های سازمان ملل محکوم کرده‌اند و در مقابل نیز تعداد کمی برای پیوستن به نبرد قهرمان روسی برای از بین بردن هژمونی ایالات متحده اشتیاق نشان می‌دهند.

حتی اگر او نامزدی جمهوری خواهان و سپس مقام رییس جمهوری را به دست آورد، کارنامه او در مورد اوکراین به قدری نامنظم است که به سختی می توان فهمید که در مقام ریاست جمهوری چگونه رفتار خواهد کرد. همچنین نمی‌توان پیش بینی کرد که دسانتیس؛ رقیب او در صورت انتخاب شدن چگونه عمل می‌کند.

مسکو اغلب به طور قطع عزم غرب را دست کم می‌گیرد و عوامل اصلی و ریشه‎ های اصلی حمایت از اوکراین را درک نمی‌کند. قدرت عزم غرب در قبال روسیه از محاسبات امنیتی ناشی می‌شود و تهاجم روسیه منجر به همسویی بیشتر اروپا شده است و جمهوری خواهان ایالات متحده که زمانی در مورد کمک به کی یف شک داشتند، تا حد زیادی به اهمیت استراتژیک پیروزی اوکراین پی برده‌اند.

در نهایت، قیام واگنر توانست این احساس غرب را تقویت کند که استراتژی آنها در مسیر درستی قرار دارد. قبل از شورش، به نظر می‌رسید کرملین تمام تلاش خود را انجام داده تا هم به مردم خود و هم به جهان این پیام را ارسال کند که روسیه آماده جنگ برای همیشه است. اما به هر طریق، شورش پریگوژین پرونده کرملین را تضعیف کرد. اگرچه بازی او شکست خورد، اما پیشروی سریع نیروهایش در شهرهای روسیه قبل از چرخش در جاده مسکو، شکنندگی ساختارهای روسیه را آشکار کرد و بر این نظر که جنگ در واقع جامعه روسیه را تقویت می‌کند، خط بطلان کشید.