بسمه تعالی

17 رجب 92

مخدرۀ محترمۀ عزیزه

مرقوم اول شما وقتی عازم کربلا بودم رسید. مرقوم دوم امروز واصل شد. دیشب از کربلا مراجعت نمودیم. من و مصطفی رفتیم. صغری[1]مریض بود، دیگران نیامدند. حالا خوب شده است لکن بسیار ضعف دارد. دیگران همه بحمداللّه‏ سلامت هستیم.

شما که رفتید هوا گرم شد؛ یک شب هم پایین آمدم ولی عجالتاً بد نیست و راحت هستیم. مصطفی برای اول ماه آمدند و حالشان خوب است. قبل از نامۀ شما، نامه‏ای از فریده[2]جان آمد و جواب دادم، ان شاءاللّه‏ رسیده است. از قِبَل شماها همگی در کربلا و نجف زیارت می‏کنم و به همه دعا می‏کنم. خداوند تعالی همه را سالم و سعید قرار دهد. مصطفی شبها مرتباً اینجاست و روزها گاهی حسین می‏آید؛ امروز حسین و مریم[3]آمدند. دیشب هم همگی اینجا بودند، چون از کربلا آمده بودیم. جای شما خالی است.

اقلیما[4]پس از سلام می‏گوید شما زودتر بیایید که خیلی نبودن شما به ما اثر می‏گذارد؛ و می‏گوید شما مبلغ یکصد تومان از احمد بگیرید و بدهید دخترم. شما مطلب اقلیما را عمل کنید ـ یعنی هر دو مطلب را.[5]اقلیم می‏گوید: «امانتیها را که به وسیلۀ پسر آقای حاج شیخ عبدالعلی[6]فرستادم، دخترم نوشته نرسیده است. شما تحقیق کنید که رسیده است یا گم شده».

به بچه‏ها سلام برسانید. به احمد و محترمۀ ایشان[7]هم. احمد نوشته بود: «بچه بی‏نهایت بدگل است؛[8]» شما هم نوشته بودید شبیه احمد است. جای دوری نرفته[!]لکن در نامۀ دوم بود که به فامیل مادر رفته است؛ موجب خوشوقتی است. از سلامت خودتان و سایرین مسرورم کنید. والسلام علیک.

پدر بچه‏ها