بسم‏اللّه‏ الرحمن الرحیم

انا للّه‏ و انا الیه راجعون

جنایتکاران عفلقی که در جنگ جبهه‏ها و بویژه جبهۀ «فاو» خود را عاجز می‏بینند و سراسیمه به هر دری می‏زنند و برای نجات خود به هر حشیشی متوسل می‏شوند، به جنایت مفتضحانۀ دیگری دست زدند که آبروی نداشتۀ آنان را در مجامع جهان آزاد برباد داد و آن فاجعۀ هوایی اخیر بود که جمع کثیری از هموطنان عزیز ما را به شهادت رساندند.

اسلام عزیز و بویژه جهان تشیع در طول تاریخ، از صدر اسلام تا کنون، سوابق درخشانی در میدانهای خون و شمشیر داشته و به حکم قرآن کریم و سنت رسول‏اللّه‏ ـ صلی اللّه‏ علیه و آله و سلم ـ و سیرۀ ائمۀ معصومین ـ علیهم صلوات اللّه‏ ـ برای اهداف مقدسۀ اسلامی و قطع فساد با شمشیر و خون دست به گریبان بوده و فداکاریهای عظیم در این راه مقدس نموده است. و ملت بزرگ ایران به پیروی از اولیای عظیم‏الشأن اسلام، این دفاع مقدس را آغاز نموده و در انجام آن و رسیدن به هدفهای
اعلای قرآنی جان و مال را داوطلبانه فدا کرده و آنچه وظیفۀ الهی بوده به طور شایسته انجام داده است و بحمداللّه‏ تعالی قدمهای بزرگی در راه شناساندن اسلام الهی و محمدی ـ صلی‏اللّه‏ علیه و آله و سلم ـ برداشته است. گرچه وجودهای عزیز و ارزشمندی را از دست داده است، لکن ارزشهای بالاتر و والاتری به دست آورده و آن رضای خداوند متعال است و چه چیز می‏تواند از آن بالاتر باشد.

ملتی که برای رضای حق تعالی انقلاب کرد و برای ارزشهای معنوی و انسانی بپاخاسته است، چه باک دارد از شهادت عزیزان و آسیب دیدن نور چشمانش و تحمل سختیها و مَکارِه،[1]که جنت لقاءاللّه‏ که فوق تصور عارفان است، مَحفُوف[2]به مکاره است. چه می‏گویم! این جنت اولیا، مکاره را در کام ملت ما شیرینتر از عسل کرده. مگر ما و شما هر روز شاهد این کاروانهای کربلا نیستیم که با شور و شوق و عشق و عطش به پیشباز شهادت می‏روند. مگر شما هر روز شاهد میدانهای با عظمت قتال با متجاوزین نیستید که به مرگ لبخند می‏زنند و معجزه می‏آفرینند. راستی این چه تحولی است که بر سراسر این کشور صاحب‏الزمان ـ روحی فداه ـ نور افشانی می‏کند و چه آتشفشانی است که منحرفان و کج‏اندیشان و بدخواهان را در خود فرو برده و ذوب می‏کند؟ این، جز ارادۀ خدا و جلوۀ اوست که خفاشان از آن می‏گریزند و اولیای خدا و عارفان به آن دل بسته‏اند؟ من با این قلم شکسته و این چشم بسته در حق این ملت و این عزمش و این سلحشوران و این رزمش چه می‏توانم بگویم؟! پس بهتر آن است که قلم بشکنم و دم فرو بندم و اجر و مزد رزمندگان و وابستگان به آنان و آسیب‏دیدگان و دلبستگان آنان را از خدای بزرگ بخواهم. امید آن است که وَلیّ نِعَم، این میهمانان را که به سوی او می‏روند از محضر خود کامیاب فرماید و به این رزمندگان غرورآفرین قدرت بیشتر و قوّت والاتر عنایت نماید و به همۀ ملت عزیز بویژه آنان که در این جهاد فی‏سبیل‏اللّه‏ فعالیت و دخالت داشته‏اند، عزت و عظمت مرحمت کند و این عزیزانی[را]که در این جنایت هوایی به
سوی او پرواز کرده‏اند، اجازۀ ورود به محفل خاص خود دهد.

و حجت‏الاسلام حاج شیخ فضل‏اللّه‏ محلاتی شهید عزیز را که من و شما او را می‏شناسیم که عمر خود را در راه انقلاب صرف کرد و باید گفت یکی از چهره‏های درخشان انقلاب بود و در این راه که راه خداوند است تحمل سختیها نمود و رنجها کشید و با قامت استوار ایستادگی کرد، اجازۀ ورود در محضر شهدای صدر اسلام مرحمت نماید. و به بازماندگان محترم تمامی شهدا صبر و اجر مرحمت فرماید و به روحانیون عزیز و قضات محترم و وکلای ارجمند و محافظین عزیز و خدمۀ محترم هواپیما و سایرین که در این جنایت عظیم عفلقیان و با جاسوسی منافقین ملحد به شهادت رسیده‏اند، جزا و اجر فوق تصور ما عنایت فرماید. و به رزمندگان در جبهه‏ها و بسیجیان، این راهیان کربلا پیروزی نهایی عنایت فرماید و قلب حضرت ـ بقیة‏اللّه‏ ارواحنا فداه ـ را از همۀ ما راضی فرماید و به دعای آن بزرگوار، به همۀ ما استقامت مرحمت کند. والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏.

روح‏اللّه‏ الموسوی الخمینی