بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

کتاب «آداب الصلوة» را که خود از آن بهره‏ای نبردم جز تأسف بر قصور و تقصیر بر ایام گذشته که توانایی بر خودسازی داشتم، و حسرت و ندامت در روزگار پیری که دستم تهی و بارم سنگین و راهم بس دراز و پایم لنگ و آوای رحیل در گوش است، هدیه کردم به فرزند عزیزم «احمد» که از قدرت جوانی کامیاب است؛ شاید او ـ ان‏شاءاللّه‏ تعالی ـ از محتویات آن که از کتاب کریم و سنّت شریف و افادات بزرگان فراهم شده است، بهره‏مند شود و به معراج حقیقی از رهنمایی اهل معرفت راه یابد، و دل از این ظلمتکده برکَند، و به مقصد اصلی انسانیت که انبیای عظام و اولیای کرام ـ علیهم صلوات‏اللّه‏ و سلامه ـ و اهل اللّه‏ بر آن راه یافتند و دیگران را دعوت فرمودند، توفیق یابد.

پسرم! خود را ـ که به فطرت اللّه‏ تخمیر شده‏ای ـ دریاب و از گرداب ضلالت امواج سهمگین خودبینی و خودخواهی نجات ده و به سفینۀ نوح که پرتو ولایت اللّه‏ است رکوب کن کهمَنْ رَکِبَها نَجی وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْها هَلَکَ.[1]

فرزندم، کوشش کن که در صراط مستقیم که صراط اللّه‏ است، ولو لنگان لنگان حرکت کنی و حرکات و سکنات قلبی و قالبی را رنگ معنویت و الوهیت دهی و خدمت به خلق را برای آن که خلق خدا هستند بنمایی. انبیای عظام و اولیای خاصّ خدا در عین حال که مشابه دیگران اشتغال به کارها داشته‏اند، هیچ گاه در دنیا وارد نبوده‏اند؛ چون اشتغالشان
بالحق و للحق بوده، در عین حال از رسول ختمی ـ صلّی اللّه‏ علیه و آله و سلّم ـ روایت شده که فرموده است:لَیُغانُ عَلی قَلبی و اِنّی لاَسْتَغْفِرُاللّه‏َ فی کُلِّ یَوْمٍ سَبْعینَ مَرَّة[2]شاید رؤیت حق در کثرت را، کدورت حساب می‏فرمود.

پسرم! خود را مهیا کن که پس از من بر تو جفاها رود و نگرانی‏ها که از من دارند به حساب تو گذارند. اگر حساب خود را با خدای خود صاف کنی و پناه به ذکر اللّه‏ بری، هراسی از خلق به خود راه مده که حساب خلق زودگذر است و آنچه ازلی است، حساب در پیشگاه حق است.

فرزندم! پس از من ممکن است پیشنهاد خدمتی بر تو شود، در صورتی که قصدت خدمت به جمهوری اسلامی و اسلام عزیز است رد مکن؛ و اگر خدای نخواسته برای هواهای نفسانی و ارضای شهوات است، از آن اجتناب کن که مقامات دنیوی ارزش آن ندارد که خود را در راه آنها تباه کنی.

بارالها! احمد و تبارش و متعلّقانش که از بندگان تو و تبار رسول اکرمند، اینان را در دنیا و آخرت سعادتمند فرما و دست شیطان رجیم را از آسیب به آنها کوتاه فرما.

خداوندا! ما ضعیف و ناتوانیم و عقب افتاده از قافلۀ سالکان، تو خود از ما دستگیری فرما.رَبَّنا عامِلْنا بِفَضْلِکَ وَ لا تُعامِلْنا بِعَدْلِکَ.[3]والسلام علی عباداللّه‏ الصالحین.

23 ربیع‏الاول 1405[4]/ 25 آذر 1363

روح‏اللّه‏ الموسوی الخمینی