بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

از شهیدان ارجمندی که خداوند تعالی در شأن آنان کلمۀ بزرگأَحْیاء عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ[1]را فرموده است، بشری قاصر مثل من چه تواند گفت. آیا بار یافتن نزد خداوند و ضیافت مقام ربوبی از آنان را می‏توان با قلم و بیان و گفت و شنود توضیح داد؟ آیا این همان مقامفَادْخُلی فی عِبادی وَ ادْخُلی جَنَّتی[2]نیست که حدیث شریف بر سید شهیدان و سرور مظلومان منطبق نموده است؟ آیا این جنت همان است که مؤمنان در آن راه دارند، یا لطیفۀ الهی آن است؟ آیا این بار یافتن و ارتزاق نزد رب الارباب همان معنی بشری آن است، یا رمزی الهی و والاتر و فوق برداشت بشر خاکی؟

بارالها، این چه سعادت عظیمی است که نصیب بندگان خاص خود فرمودی که ما از آن محرومیم. اکنون من به مادران و پدران مربی این بندگان خاص خدا و همسران و بازماندگان این عزیزان به جای تسلیت، تبریک عرض می‏کنم.یالَیْتَنی کُنْتُ مَعَهُمْ فَاَفُوزَ فَوْزاً عَظیماً.[3]والسلام علی عباداللّه‏الصالحین.

روح‏اللّه‏ الموسوی الخمینی

بیانات[4]

بسمه تعالی

سلام مرا به ایشان[5]برسانید. من به شما دعا می‏کنم. و در مقابل فداکاریها و خدماتی که می‏کنید، شرمنده هستیم و نتوانستیم کاری انجام دهیم. و شما ما را با فداکاریها و خدماتتان خجل کرده‏اید. شما حجت را بر ما تمام کرده‏اید. شما با کارهای خودتان سبب مباهات و افتخار پیامبر اکرم «ص» شده‏اید. شما امام زمان ـ عجل‏اللّه‏ تعالی فرجه ـ را روسفید کردید. شما در پیشگاه خداوند متعال، مقامی دارید که ما باید به شما غبطه ببریم. شما موجب عزت اسلام و مسلمین و مردم ایران در دنیا گشته‏اید. شما تاریخ را با عظمت و معنویت خود زرین و افتخارآمیز کرده‏اید. شما را ملائکة‏اللّه‏ فراموش نخواهد کرد. ارواح طیبۀ شهدای شما در خط مقدم جبهه، شبهای حمله حاضر و ناظر هستند. شما یاوران خدا، پیامبر ـ صلی‏اللّه‏ علیه و آله و سلم ـ امام حسین ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ امام حسن ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ فاطمه زهرا ـ سلام‏اللّه‏ علیها ـ زینب کبرا ـ سلام‏اللّه‏ علیها ـ و امام زمان ـ عجل‏اللّه‏ تعالی فرجه ـ هستید. خدا دشمنان شما را ذلیل و خوار خواهد کرد.