«امروز روزی نیست که در خانه نشست و دعا خواند؛ روز مبارزه است. روزی است که دشمن به دین حمله می‏کند و ما باید در مقابل بایستیم؛ و من تا آخرین قطرۀ خونم می‏ایستم؛ و شما هم باید به همه بگویید و در منابر به مردم برسانید که خطر، دین را تهدید می‏کند. اگر ما کاری به دولتیها نداشته باشیم، آنها کار دارند. چنانکه من در آخرین جلسۀ ملاقات دکتر صدر[1]، وزیر کشور، گفتم: «ما کاری به شما نداریم؛ مشروط بر آنکه شما هم کاری به دین ما نداشته باشید.» ولی نه؛ اینها کار دارند، منتها کم‏کم، امروز بهاییت را در ادارات راه می‏دهند، و با یهودیها ارتباط برقرار می‏کنند؛ و فردا می‏گویند اصلاً دین باید از قانون الغا شود.

خطر به قدری زیاد است که هرکس درک کند، نمی‏تواند راحت بنشیند؛ و علت اینکه اگر بعضی ساکت بوده‏اند، مطلب را نفهمیدند. چنانکه آقای حکیم[2]را نگذاشتند مطلب را درک کند، و ساکت بود.

دولت نمی‏خواهد روحانیت قدرت داشته باشد؛ و نمی‏خواهد در ایران باشد. و به همین دلیل بعد از مرگ آیت‏اللّه‏ بروجردی متوجه آقای حکیم شدند. گرچه آقای حکیم
را نمی‏خواستند؛ اما مایل بودند که مرجع تقلید، در نجف باشد که مزاحم کارشان نباشد؛ ولی نشد. از گرفتن من سودی نبردند؛ چنانکه آقای پاکروان[3]گفته بود: گرفتن خمینی اشتباه بود، ما می‏بایست ایادی او را قطع می‏کردیم؛ و الان ایادی مرا قطع می‏کنند. و دارند تخم نفاق و بدبینی بین همه می‏پاشند. باید امروز متحد بود و من تصمیمی گرفته‏ام و آن این است که شما علمای ایران در شب یکشنبه جلسه داشته باشید و دور هم جمع شوید. من این کار را از قم[شروع]کرده‏ام و تشکیل جلسه داده‏ام و نوشته‏ام که تمام علمای ایران در این شب جلسه داشته باشند و به کربلا و نجف هم نوشته‏ام. تا وقتی که تمام ایران و خارج در یک شب علمای آن اجتماعی داشته باشند، اولاً خیلی زود تصمیم می‏گیرند و ثانیاً قدرت واحدی به وجود می‏آورند و دستگاه متوجه خواهد بود که همه به یکدیگر همبستگی دارند.»