دلایل مخالفت رژیم با اسلام

«... اگر مخالف نمی‏بود، قرآن را آتش نمی‏زد. وقتی که رئیس سازمان امنیت ... و رئیس شهربانی ...[1]دستور دهند قرآن را آتش بزنند و دعا را لگدکوب کنند و پاسبانان را به پشت‏بام بفرستند، تا با آجر به سر و کلۀ روحانیون و طلاب بزنند، آیا اینها مخالف با دین مقدس اسلام نیستند؟ بالاخره روزی حساب اینها را خواهیم رسید. اگر زنده ماندم، می‏دانم با اینها چه معامله‏ای بکنم[2]... .

اتفاقاً اکثر شهرستانها طومارهایی به همین منظور نوشته و به قم آورده‏اند. البته ما خیلی ممنون شدیم که مردم شهرستانها دربارۀ دین، اینطور با ما همکاری می‏کنند. تمام اینها تقصیر شاه مملکت است که نمی‏تواند مملکت‏داری کند. حق هم دارد نتواند مملکت‏داری کند؛ چون سلطنتش غصبی است؛ و هر چیز غصبی زود از بین خواهد رفت. حالا ما کاری به این موضوع نداریم؛ سلطنت هم مال خودش! ما می‏گوییم: چرا کارهایی را که برخلاف دین است انجام می‏دهد؟ شاه می‏خواهد مثل پدرش بی‏دینی را
رواج دهد. چقدر ما نصیحت کردیم که این کارها نتیجۀ خوبی ندارد؛ کسی گوش نداد. اکنون که به گفتۀ ما گوش نمی‏دهند، ما هم باید به یاری خدا مخالفین دین را سرنگون کنیم؛ حالا هر مقامی می‏خواهد باشد؛ خواه شاه مملکت، خواه دولت. ما می‏خواهیم جلو فحشا را بگیریم. دین مملکت، شیعه است؛ و نبایستی این حرکات زشت در او وجود داشته باشد. در این مبارزه یا کشته می‏شویم و مظلومیت ما ثابت می‏شود و آن وقت مردم شورش می‏کنند و مخالفین را خواهند کشت، یا بی‏دینی را از بین می‏بریم. ما دیگر از توپ و تفنگ و سرنیزه، ترس و واهمه نداریم. ما مبلّغ هم به شهرستانها، دهات و قصبه‏ها فرستاده‏ایم تا به مردم حقیقت را بگویند و آنها را آماده کنند؛ و اگر احیاناً نگذارند وعاظ روی منابر حرف خود را بگویند، در منازل می‏روند و آنچه را باید بگویند، می‏گویند ...».