دیوان شعر امام خمینی
سخن دل
- عاشق دوست ز زنگش پیداست
- بیدلی از دل تنگش پیداست
- نتوان نرم نمودش به سخن
- این سخن، از دل سنگش پیداست
- از در صُلح بُرون ناید دوست
- دیگر امروز، ز جنگش پیداست
- می‌‌زده است، از رُخ سُرخش پُرسید
- مستی از چشم قشنگش پیداست
- یار امشب پی عاشق‌کشی است
- من نگویم؛ ز خدنگش پیداست
- رازِ عِشق تو نگوید «هندی[1]»
- چه کُنم من، که ز رنگش پیداست
1
- حضرت امام(س) نخست «هندی» تخلّص می‌فرموده و همه‌ی قطعاتی که دارای تخلص هندی است متعلّق به دوران جوانی معظّمُ‌له می‌باشد. گفتنی است که: این دسته از اشعار آن حضرت، از سلاست، طراوت و روانی خاصّی برخوردار است.