مسأله این است که روایت ما از این جنگ چیست؟ چقدر نهاد علم، نهاد فرهنگ و نهاد رسانه ظرفیت دارد که این پدیده را درست مشاهده و تحلیل کند؟ و چقدر در فضای بازنمایی شده قرار می‌گیرد و از اصل «روایت» می‌گریزد؟ آیا جنگ غزه فقط موشک بود؟ موشک که شلیک شد، حالا انسان‌ها هستند و روایت‌هایشان.
به گزارش جماران، نشست «فلسطین؛ ریشه‌ها و پیامدها» به همت انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات و با همکاری خانه اندیشمندان علوم انسانی، عصر امروز، سه‌شنبه 25 مهرماه، در سالن فردوسی خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. در این نشست، حسین جابری انصاری، کارشناس مسائل خاورمیانه، علی ربیعی، عضو اتحادیه انجمن‌های علوم اجتماعی ایران، حسین علایی، کارشناس مسائل استراتژیک، حسین سلیمی، عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی و عضو انجمن علوم سیاسی ایران، هادی خانیکی، عضو انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات و محمدعلی مهتدی، عضو انجمن مطالعات صلح ایران، در خصوص تحولات اخیر در فلسطین، عملیات طوفان الاقصی و ریشه‌های این منازعه و پیامدها و تبعات آن بر منطقه به ایراد سخنرانی پرداختند.
«مرض» در معنایی که گرامشی به کار می‌برد به معنای «ارتباط بیماری» است و ما نیز شاهد بیمار شدن خود به سبب عدم اطمینانی هستیم که ما را فرا گرفته است. در میان و درمانده، نه قادریم نظم قدیمی که ما را ناراحت می‌کرد رها کنیم، نه می‌توانیم جهانی جدید با توسل به درس‌هایی که آموختیم، بسازیم، از اضطراب خسته‌ایم، مملو از خشمیم، ذهن‌ها و دفاعیات‌مان غالبا درهم شکسته اند.» در نسبت میان عبور از فرآیند درمان و مواجهه با آنچه در جامعه معترض ما می‌گذرد، روشن است که حس و ذهن و زبان چندان به طعم شوخی و خنده نزدیک نباشد، اما این به معنای آن نیست که درهای امید بسته و افق‌های باز در دوررس است، اندیشیدن به فرزانگی «عصر تفرقه» حداقل روزنه‌ای به فراسوی امروز می‌گشاید.
هادی خانیکی استاد دانشگاه گفت: ایران جامعه‌ای است که برای بسیاری از تغییرات حداقل طی 150سال اخیر در مواجهه با تجدد پیشتاز است. به هر حال کشوری که در کمتر از یک قرن دو انقلاب بزرگ «مشروطه» و «انقلاب اسلامی 57» را پشت سر گذاشته نشان می‌دهد که چقدر مطالبات بالا و والایی داشته و این مطالبات وقتی با شرایط سیاسی و حاکمیتی ناسازگار بوده، جامعه را به سمت انقلاب‌ها کشانده است. جدا از انقلاب‌ها هم جامعه را به سمت جنبش‌های مختلف از جمله جنبش «ملی شدن صنعت نفت»، «15خرداد» و...کشانده است. اما چیزی که منشا بروز وضعیت کنونی شده به نظر من از آنجا آغاز می‌شود که تغییرات شتابناک و پردامنه جامعه ایرانی کمتر مورد توجه قرار گرفته است.
هادی خانیکی نوشت: در این یک هفته دیدم: سرطان کسی را نمی‌کشد. آمارهایی از سرطان و بهبود، وقتی دیدنی است که کسی در جایی به انتظار و امید بهبود آن نشسته باشد. در این روزها و شب‌ها من این انتظار و امید را در دور و نزدیک خود دیدم. آنها که بی‌شائبه مهر می‌ورزیدند و دعا می‌کردند، گویی منظومه بی‌انتها و توانمندی بودند که مرا به امید و تلاش در راه غلبه بر بیماری، ترغیب و مجهز می‌کردند.
شرایط ویژه جنگ و انقلاب به پایان رسید، در حالی که آرمان و ایمان و ایثار آن همچنان باقی بود. طنین بازگشت به وضعیت متعارف، به عنوان اصلی‌ترین مساله توضیح‌دهنده تحولات فرهنگی و اجتماعی سیاسی در عالم واقع به صدا در آمد. چند سالی پس از پایان جنگ نسل انقلاب و جنگ با به میدان آمدن نسلی مواجه شدند که اگرچه شرایط جنگی را به خاطر داشتند اما کم سن‌تر از آن بودند که به عنوان بازیگر فعال در آن مشارکت کرده باشند.
رشد دو روند «فردگرایی» و «سیطره ارزش‌های مادی» عملا هم تنظیم‌کننده‌های سنتی جامعه را در معرض تغییر قرار داده و هم در مسیر شکل‌گیری قدرتمند نهادها و سازوکارهای جدید اجتماعی اختلال به وجود آورده است.