بانو فاطمه طباطبایی، عروس امام خمینی اصرار داشتند که امام برای ایشان چند خطی از مسائل عرفانی و نیز توصیه هایی در این زمینه بنویسند که سرانجام ایشان به این خواسته عروسشان پاسخ مثبت دادند. نکته جالبی که در نوشتن این نامه به چشم می خورد این است که امام این نوشتن را در 24 ام ماه شعبان المعظم شروع کرده اند و در دوازدهم ماه مبارک رمضان به انتها رسانده اند.
امام خمینی در سی ام اردیبهشت ماه 64 در نامه ای کوتاه که به درخواست بانو فاطمه طباطبایی نوشتند، آورده اند: من نه شاعر بوده و نه هستم؛ و نه دعوی آن دارم. اکنون که به سن کهولت رسیده و اگر فی المثل چیزی داشته ام ته کشیده، و با دفتری سیاه و کوله باری از گناه به درگاه او ـ جلّ و علا ـ به امید بخشش و رحمت روآوردم، اعتراف دارم که نقطۀ سفیدی در نامۀ عمل ندارم.
امام خمینی در نامه ای که در آخرین روزهای ماه شعبان به عروسشان نوشته اند، یادآور شده اند: از رحمت حق تعالى مأیوس نیستم و مباش، در دنیا [مباد] روزى که گناهان به آنجا رسد که از رحمت حق مأیوس شویم.