محمد صدوقی

  • یادداشت/

    مردمی بودن و مردمداری دو صفت بارز و برجسته صدوقی ها بود. صفتی که از ضرورتهای اخلاق مسلمانی است. اما مردمداری چیست؟ یعنی با مردم بودن، برای مردم بودن، در خدمت دیگران بودن، شریک درد و رنج و غم دیگران بودن. همراهی و همدردی و همگامی با دیگران و... هر نام دیگری که بتوان بر آن گذاشت؛ لیکن اصل یعنی خود را خدمتگزار و غمخوار دیگران دیدن و دانستن؛ نه در شعار، بلکه در عمل! این، رمز و راز موفقیت و مقبولیت و حیات اجتماعی یک مسلمان و عالم دینی است. و برای او «پایگاه مردمی» و برخورداری از رأفت و رحمت و مودّت و حمایت مردم را فراهم می آورد.