در یازدهم بهمن ماه سال ۶۵ در حالی که حدود سه هفته از شروع عملیات کربلای پنج می گذشت، امام خمینی در نامه ای خطاب به روسای جمهور و مجلس وقت آقایان خامنه ای و هاشمی موارد مهمی را درباره این عملیات متذکر شدند.
امروز با گذشت حدود سه دهه از پایان جنگ، این آوردگاه تاریخ‌ساز برای جامعه ایرانی با نام‌های هویت‌بخش گره خورده و به طور نمادین با همین نام ها خود را معرفی می‌کند. بی‌شک حسین خرازی، فرمانده لشکر 14 امام حسین(ع) یکی از نام‌های نمادین، اثرگذار و ماندگار تاریخ دفاع مقدس است.
عملیات کربلای پنج بود و حاج حسین خرازی که مدت ها انتظار چنین روزی را می کشید، بارها در حسرت دیدار دوباره مصطفی ردانی پور و دیگر یارانش اشک ریخته بود اما آن روز هشتم اسفند قرار بود تا دیدارهایشان تازه شود.
به فاطمه (دختر شهید غلامرضا رهبر) گفته بودند تو دو پدر داشتی، یکی شهید شده و دیگری زنده است و طفلک مانده بود که چه می شنود؟!
عملیات کربلای پنج بود و روزهای ابتدایی بهمن ماه ۶۵، آن روز انگار تانک های بعثی در کمین نشسته بودند و کشیک می دادند تا نفربر را پر کنیم از بچه هایی که توی عملیات مجروح شده بودند و حتما باید به عقب بر می گشتند...
عملیات کربلای پنج، پانزده روز پس از عملیات کربلای چهار و با حضور نیروهای ارتش و سپاه در نوزدهم دی ماه سال ۶۵ در منطقه عملیاتی شلمچه و با رمز مقدس یا زهرا سلام الله علیها آغاز شد.
عملیات کربلای ۴ در سوم دیماه سال ۶۵ و با هدف تهدید شهر بصره به وسیله رزمندگان اسلام صورت گرفت.
عملیات کربلای پنج بود و پلی که حدود یک کیلومتر طول داشت و همه توپخانه دشمن آن را زیر آتش گرفته بود و هرکسی یا هر چیزی را که روی پل می رفت، می زدند تا اینکه گردان تاجیک ها از راه رسید و ورق برگشت.
در بخشی از وصیتنامه شهید آمده است: هیچ چیزی را به دل راه ندهید به حدی که الله شود و جای الله اصلی را بگیرد که حضرت حق سریعاً از آن دل، رخت برمی بندد.
افتخار برای او که نه برای همه بود که امام بر پیشانی اش بوسه زده بود. مرتضی را می گویم، فرمانده ای که همیشه خود را فقط یک بسیجی می دانست و بس.