دیوار غربتشان سخت و محکم بود و انگار هر روز بتن ریزی اش تمدید می شد. امیدشان اما به خدا بود و بس. یاد حرف های پدرانه امام که می افتادند، دلشان غرق نور می شد اما فکر کردن به بالکن خالی جماران روحشان را سخت می آزرد. خبرشان کردند که بار سفر ببندید که وقت مبادله است. به لب مرز رسیده بودند و قفسه سینه گنجایش قلب هایشان را نداشت...
یکی از آزادگان سرافراز در خاطراتی که از روزهای اسارت خود دارد، به روزی اشاره کرده است که به واسطه عدم توهین به امام، او را به صورت شکنجه های صدر اسلام، مورد اذیت و آزار قرار دادند.
رنج و تعبی که سال هایی طولانی، رزمندگان اسیر در کنج زندان ها و اردوگاههای سراسر وحشت و اضطراب در دوران اسارت خود از دست حرامیان بعثی کشیدند، بسیار کشنده تر و درد آور تر بود و قابل قیاس با هیچ یک از مصائب رزمندگان شهید و جانباز نیست.
