رژیم اشغالگر قدس

  • به ناحق که باشی حتی یک ضربه هم می تواند آرامشت را بر هم زند. فضا را امنیتی می کنی و به هر سوراخ سرک می کشی. رفتاری که صهیونیست ها سال هاست که دچارش هستند. آنها حتی گاهی از سایه خود هم واهمه دارند. انتفاضه که بلند شد به دست و پا افتادند و بنای مذاکره به سرشان زد.

  • غزه، شهر-زندان و «غم‌آشیان» است. در ‌آشیانه های غم و بیداد، مردمان از زور جفا سرانجام به شهرآشوبیِ ظالمان برمی خیزند. غزه، به قول آن روزنامه نگار اسراییلی، «انسانیت زدایی» شده است و این سخنی عمیق، انسانی و حکیمانه است. آنگاه که یک ملت را فروافتاده از انسانیت و واژگون از مدنیّت بدانید حتی فراتر از آپارتاید رفته اید. آپارتاید، تبعیض نژادیست؛ اما این دیگر انکار نژادی انسان ها در پایان دنیاست. غزه به انسان هشدار می دهد که در لحظه پایانیِ انتخاب حق و ناحق، بازی انسانیت را به «وسط-بازی» و جیفه دنیا نبازید. این سخنان به معنی ناامیدی، آتش افروزی و دامن زدن به جنگ نیست. باید تلاش خود را برای مهار آتش جنگ بکار گیریم.

  • آنچه نگارنده از سیره و سیاق سیاسی بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی و رهبری استفاده می کند ؛ در عین اهتمام ویژه به مسأله فلسطین و غزه ، ضرورت نگاه از درون و سرو سامان دادن به مشکلات داخلی کشور نباید مورد غفلت و تحت شعاع قرار بگیرد و معنای « راه قدس از تهران می گذرد » نیز ناظر بر همین است.

  • یادداشت/

    نژادپرستی که سایر بنی بشر را پست‌تر از خود می‌داند چه دلیلی دارد که روستایی را با همه اهالی آن دوباره به خاک و خون نکشد، مقر سازمان ملل در قانا که اطفال در آن نگهداری می‌شدند را بمباران نکند و هزاران اقدامی که برای نسل‌کشی فلسطینیان ضروری دیده و می‌بیند می‌تکب نشود. باید دانست. آن‌چه این نژادپرستان را سرمست می‌کند حمایت بی‌دریغ کشورهایی چون آمریکا و انگلیس است؛ همین سرمستی نیز توسل به خشونت بیشتر در برابر اراده انسان‌ها را در پی دارد.

  • امروز کسانی که از فلسطین دفاع می‌کنند به درستی بر ضرورت توجه به «تاریخ» 80 سالۀ ظلمی که بر فلسطینی‌ها رفته است تأکید می‌کنند. بر ضرورت به یادآوردن. علیه فراموشی. بر ضرورت جابه‌جا نکردن جای اشغال‌گر با تحت اشغال. جابه‌جا نکردن رژیم تا دندان مسلح با مردم بی‌دفاع. به یادآوردن تخریب مداوم خانه‌ها، ساختن شهرک‌ها به رغم همۀ قطعنامه‌های سازمان ملل و حتی مخالفت‌های کشورهایی مثل آمریکا. آواره کردن چند میلیون انسان از سرزمینشان به مدت چند دهه. کشتار مداوم شهروندان بی‌دفاع به ویژه زنان و کودکان. حتی اگر بنا به مقایسۀ کمی هزینه‌ها باشد، ننگ و شرمساری بی‌تردید بر دامن اسرائیل است.

  • در این یادداشت تلاش شده است تا مسئله فروپاشی و سقوط رژیم صهیونیستی بر اساس یک الگوی دوسطحی به بررسی گذاشته شود.