زمانی که ما از سفر چهارم خود باز می گشتیم، خبرهایی مبنی بر «در مضایقه نبودن آیت الله خمینی» به رژیم مخابره می گشت. خبر داده بودند که ایشان بر سر درس و نماز و مسجد خود می روند و اولادها نیز مکررا به دیدار ایشان می آیند. با ارسال این دست اخبار، شرایط به گونه ای شد که تا هفت سال از دادن ویزا به ما ممانعت به عمل آمد.
کف حیاط نجف یا حصیری از جنس ساقه خرما پوشیده شده بود که کمی ناصاف و زبر بود. مدتی که در نجف بودیم، در اثر نشستن و نماز خواندن بر روی این حصیر، روی پاهایمان پینه بسته بود و خشک شده بود. زمانی که فامیل های آقای اعرابی مرا دیدند و علت این خشکی را جویا شدند، باورشان نمی شد که کسی که این اندازه وجوهات دریافت می کند و شهریه ها را پرداخت می کند، زیر پای خود و فرزندانش چنین حصیری پهن کرده باشد.
در تمامی سال های حضور آقا در عراق، ماه رمضان مصادف با تابستان گشته بود. آقا تمام رمضان را روزه می گرفتند و نزدیک به افطار، برنامه پیاده روی و ذکر گفتن خود را روی بام خانه انجام می دادند. در آن دوران کلاس های درس آقا و داداش، از کلاس های پر جمعیت و شلوغی بودند که اکثر طلاب و فضلا در آنها شرکت می کردند. هر زمان آقا برای نماز ظهر و عصر به مسجد می رفتند، جمعیت کثیری به ایشان اقتدا می کردند، ما نیز به صف نمازگزاران می پیوستیم و سعی می کردیم تا کسی متوجه نسبت ما به آقا نشود.