سید حسن خمینی از روزی که قرار بود امام را جراحی کنند و از به هوش آمدن ایشان اینگونه نقل خاطره کرده است: تقریبا همه گریه می کردند، حالت بهت و وحشت بود و ترسی هم که از عمل داشتند، راستی راستی بجا بود. یعنی هیچ کس نمی دانست تا ده دقیقه دیگر یا بیست دقیقه دیگر چه می شود! ما هم اینطرف و آنطرف می رفتیم، نماز می خواندیم و ... بالاخره حضور دائم داشتیم.
حجت الاسلام والمسلمین سید حسن خمینی به آخرین ناهاری که با امام خوردند اشاره کرده و اینگونه خاطره اش را نقل می کند: گفته بودند بیایید آخرین ناهار را با هم بخوریم یا مثلاً علی را دیده بودند، در حال دویدن است. گفته بودند: علی بیا با هم آخرین قدممان را هم بزنیم. این کلماتی که ایشان به کار برده بودند، نشان می داد که مساله برای خودشان واضح است. ما نمی خواستیم باور کنیم.
سید حسن خمینی، یادگار امام در ادامه خاطرات خود از آخرین ماه مبارک امام و حالات ایشان اینگونه نقل خاطره می کند: در نماز شبشان همیشه دستمال کاغذی کنارشان بود. اما این ماه رمضان آخر، ایشان حوله کنار دستشان می گذاشتند، از بس که در این ماه رمضان گریه می کردند. مرتب ذکر بود. یعنی یک حالت دیگری داشتند. مرتب ذکر می گفتند.
حجت الاسلام سید حسن خمینی در خاطرات خود از روزهای بیماری امام اینگونه نقل خاطره می کند: مادرم آن لحظه های آخر ساعت سه بعد از ظهر روز سیزدهم خرداد ماه به من گفتند که: دکترها می گویند: یک درصد دیگر احتمال موفقیت وجود دارد. من گفتم: نه، این حرفها چیست؟!
سید حسن خمینی، یادگار امام از ایام بیماری امام اینگونه نقل خاطره می کند: جلسه منظم سران بود، هفته ای یک جلسه، اگر خبر خاصی در مملکت بود هفته ای دو جلسه، بستگی به موقعیت داشت؛ ولی حداقل هفته ای یک جلسه را با هم داشتند که غالبا ماهی یک بار به خانه ما می افتاد. دوره ای بود. وقتی به خانه ما می آمدند عملکرد یک ماهه را به آقا عرضه می کردند. من از بیرون و از مدرسه می آمدم. وقتی رسیدم که آقا در حال آمدن بودند.