«با هر مقیاسی وضعیت تولید فناورانه در ایران را بررسی کنید، می‌بینید که اوضاع به سامان نیست و چشم انداز اقتصادی ایران در سال 1403 این پیام را دارد که در صورت تداوم روند سال‌های قبل در عرصه سیاستگذاری تمام متغیرهای ما از نظر کیفیت سقوط خواهند داشت ولو اینکه به لحاظ کمی به دلیل دوپینگهای مقطعی فرازو فرود داشته باشند.
استاد اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی گفت: آنها که می‌گویند اگر یک ارزن روی زمین افتاده باشد، چقدر عقوبت قیامتی دارد، در روز روشن می‌توانند 150میلیارد دلار را تحت عنوان طرح‌های عمرانی بی ضابطه ی تعریف شده، پودر کنند و خدا می‌داند این مبالغ را بین چه کسانی توزیع کرده‌اند که کشور بحران فقر، سرمایه گذاری و بحران انبوه نابرابری های ناهنجار دارد. اینها ماجراهای بسیاری دارد و باید حواسمان باشد که تا زمانی که استراتژی با کیفیت برای توسعه صنعتی تعریف نکرده باشید، آمایش سرزمین نیز می‌تواند اسم رمز فرصت طلبی و رانتجویی و ضربه زدن به منافع ملی شود.
فرشاد مومنی معتقد است که در شرایط فعلی که او ان را هشدار آمیز توصیف می کند کشور نیاز به یک برنامه با کیفیت توسعه دارد اما او برنامه هفتم را فاقد شاخص ها و متغیرهای لازم برای یک برنامه با کیفیت دانسته و انتقادهای بسیار جدی به آن وارد می کند.
فرشاد مومنی معتقد است هنرمندان، نویسندگان و نمایشنامه نویسان به کمک کارشناسان برای ترسیم بحران موجود بیایند. او می گوید کارشناسان به تنهایی موفق نخواهند بود. او در این سخنان نقدی هم به روشنفکرانی که انتقاد از حکومت را رها کرده اند داشت.
جای دریغ و تاسف کجا ظاهر می شود؟ آنجا که رانت خوارها و رباخوارها و دلالان و واردات چی ها دائما آدرس های غلط به تصمیم گیران می دهند و با وجود کارنامه عریان انحطاط آورشان به طرز غیرمتعارفی از ناحیه ساختار قدرت پذیرفته می شوند!