در یادداشت پیشین گفته شد که آن عالم بزرگوار (قده) هرگز توقیت نکرده است و هرگاه احتمال نزدیکی ظهور را مطرح کرده، توأمان احتمال دور بودن آن را نیز گوشزد نموده است، اما برخی به‌جای تشکر و دست‌کشیدن از این نسبت نادرست، بدون فحص نسبت ناروای دیگری را به طور ضمنی می‌افزایند و می‌گویند اگر کسی بگوید پیرمردها ظهور را درک می‌کنند توقیت کرده است!
با نگاه اجمالی به تفکر ایشان که در آثار علمی شان متبلور است و نیز شکل مدیریتی ایشان در زمان نهضت و بعد از پیروزی، می یابیم که آن عزیز دوران به کلی از این مقوله بدور است. در حالیکه او می توانست با ذکر نام حضرت حجت(عج) و ذکر علائم ظهور و ذکر زمان احتمالی ظهور و یا خبر ملاقات افرادی با حضرت، تنور نهضت و بازار انقلاب را داغ تر کند! و البته اگر چنان می کرد، دیگر «امام خمینی» نبود.
آنچه نقل شده با فرمایشات آیت الله بهجت(قده) کاملا مغایر است و حتماً در آن خطایی از ناقل یا واسطه رخ داده است. ایشان در همه بیاناتشان هر جا سخن از احتمال نزدیکی ظهور داده اند، احتمال دور بودن آن را نیز مطرح کرده اند و معتقد بودند که مؤمن باید طوری باشد که اگر همین فردا حضرت(عج) ظهور کند آمادگی داشته باشد و اگر ظهور سالها به تأخیر بیفتد باز هم برنامه ریزی لازم را داشته باشد.