امام معتقد بودند، وقتی می گوییم جمهوری اسلامی نه یک کلمه کم نه یک کلمه زیاد، مفهوم دموکراتیک را نیز در خود نهفته دارد و نیازی به جمهوری دموکراتیک اسلامی نیست. علی مطهری درباره این کلام امام توضیحاتی ارائه داده است.
سخن در این است که چقدر می‌توانیم از عرفان به عنوان جان‌مایه حکومت و نظام و سیاست سخن بگوییم. آیا اصلاً سیاست این طاقت و تحمل را دارد که بتواند حقایق ملکوتی را در جان خودش داشته باشد و به‌حق این را به انتشار جهانی تبدیل کند؟ ظرفیت جامعه، حکومت و سیاست چیست و کدام است؟