در نگاه امام خمینی وارونه جلوه دادن اسلام و حفظ پوسته اسلام و محو کردن مغز و حقیقت آن، انحراف عظیم و خطر بزرگی بود که وقتی امام حسین(ع) با آن مواجه شد، وظیفه خود دانست که در مقابل آن قیام کند و از عقب گرد جامعه اسلامی ، از اسلام به جاهلیت و از هدایت به ضلالت و از نور به تاریکی، جلوگیری کند.
قیام امام اصالت اسلام را ثابت و قرآن را نگهداری کرد و این ها یکی از هزاران آثار این شهادت در اوائل واقعه جانخراش کربلا است. مکتب حسین (ع)، مکتب آزادگی است. هر آزادمردی که در جهان اسلام قیام کرد، گفت: نه من از حسین عزیزترم و نه خون من رنگین تر است.
امام خمینی چه در سال‌های مبارزه علیه حکومت ستمگر و ظالم پهلوی و مقابله با سلطه جویان استعمارگر، و چه پس از پیروزی انقلاب اسلامی، عمل و رفتار امام حسین(ع) را به عنوان یک «الگو» و بیان کننده وظیفه مؤمنان می‌دید و معرفی می‌کرد، نه به عنوان یک «اتفاق» و رازی سر به مُهر و وظیفه ویژه امام حسین(ع).
استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران با تشریح گفتمان‌های دینی اسلام دوره امام حسین(ع) را به دو گفتمان اسلام شام(اموی) و اسلام مدینه(علوی) تقسیم کرد و گفت: با کاهش نقش صحابه به عنوان نهاد مدنی، احادیث جعلی در راستای قدرت یافتن نظام سیاسی شام افزایش یافت.
گونسالو رودریگس، مربی بدنساز تیم الشرطه عراق روانه کربلا شد.
دشمنی هایی که در دوران بنی امینه و بنی عباس تحت عنوان خوارج با اهل بیت(ع) شد، بر مبنای «جهل مقدس» بود. یعنی دشمنی های خودشان را با دین توجیه می کردند.
نظم اجتماعی که پیامبر(ص) ایجاد کرده بود مبتنی بر انسان آزاد مؤمن بود؛ این انسان جامعه را به درستی می سازد. پیامبر(ص) دولت را براساس توافق و قرارداد و جامعه مدنی شکل داده بود و دولت کوچک در کنار جامعه بزرگ را شکل می داد. اما بنی امیه جامعه را لاغر کرد و حقوق مردم و آزادی انسان ها را کاهش داد و دولت را فربه و مطلقه کرد.
در مورد امام حسین(ع) در هر دو جنبه عاطفی و معرفتی تحریف صورت گرفته و در ارتباط معرفتی ما با امام حسین(ع) اختلال ایجاد کرده است.
قیام حضرت، نه قیام به شمشیر که قیام به «بیان و کلام» بود: «اذ قاموا فقالوا ...»(کهف 14) و بر چنان منطق فطری و محکمی استوار که قدرت جذب همه فطرت‌های حق طلب و عدالت‌خواه را داشت.
شهاب حسینی، از امام حسین علیه السلام روایتی تکان دهنده گفت.
