یک روزنامه: زمانی که مردم از عزیزترین داراییهایشان میگذشتند، ایران جامعهای یکرنگ و یکدل و دارای امید بود
آن روزها که مردم از همه چیزهایشان میگذشتند «همه» بودند، اما حالا هیچکس احساس نمیکند این «همه» وجود خارجی داشته باشد، همه یک جامعه میتوانند با هم یکدل و یکرنگ باشند و برای «هم» ایثار و ازخودگذشتگی کنند، اما وقتی همه وجود نداشته باشد و بحث اقلیت و اکثریت مطرح باشد، توقعداشتن از اکثریت برای ایثارگری و حتی تحمل مثل این است که از اقلیت بخواهی از ثروت و قدرتش بگذرد، آیا آن اقلیتیها این کار را خواهند کرد؟