شاید آن روز از روزهای به یاد ماندنی و فراموش نشدنی نویسنده باشد، ابتدا او را به نماز جماعتی به امامت رهبر انقلاب دعوت کرده اند و سپس نامه ای را از محبوبش حاج قاسم به دستش دادند و اینگونه شد از ژنرال سلیمانی به احمدک.
سردردها با او کاری کرده بود که راضی به دکتر رفتن شده بود. کمیسیون پزشکی تشکیل شد. باید مایع مغزی نخاعی گرفته می شد.
همه فکر و ذکرش شده بود گردان یونس. می رفت و می آمد و به آنها سرکشی می کرد. یونسی ها گردان خط شکن و غواصان لشکر 14 امام حسین علیه السلام بودند. خبر که آمد فرمانده شهید شده است، پتویی روی سرش کشید و زد زیر گریه.
مسجد قبا مرکز فعالیت های انقلابیونی مثل شهید مفتح بود. جوانان هم رفت و آمد زیادی به مسجد داشتند. او نه تنها در مسجد که در خانه هم به میزبانی از آنها می نشست. مفتح می دانست با جوانان چگونه رفتار کند.
همزمان با سالروز شهادت بی بی دو عالم حضرت زهرا سلام الله علیها پیکر ۲۸۰ تن از شهدای دفاع مقدس فردا در سراسر کشور تشییع می‌شود.
کار گره خورده بود و بچه ها به زمین چسبیده بودند، توسلی کردم و محکم فریاد زدم: فقط یک آرپی جی زن می خواهم تا اینکه همه یکی یکی راه افتادند و آمدند.
خالص بود، عطر خلوصش از ده فرسخی شامه ها را می نواخت و دل ها را می ربود. بسیجی ها عاشقش بودند و او هم عاشق آنها. تا عمل نمی کرد، حرفی نمی زد. می گفتند فرمانده ای است که قول و عملش یکی است.
همه می خواستند بدانند ترکش چیست اما او می خواست بداند خمپاره چیست. مهندسی معکوس می کرد و پیش می رفت. پله ها را یکی یکی اما با شتاب بالا رفت. دسترنجش شد فرماندهی توپخانه و بعدها موشک.
پنج پایگاه هوایی ایران را زدند. آمده بودند که غافلگیر کنند. غافل از آنکه حتما سیلی خواهند خورد. دو ساعت بعد سیلی ای خوردند که برای جبرانش به جای پایگاه هوایی به خانه های مسکونی حمله کردند. و این شد سرآغاز بزرگترین نبرد هوایی جهان.
مهمان ها نیامده بودند که به سالن رسیدم. میانه برنامه سرم را که به عقب برگرداندم جمعیت همه صندلی ها را پر کرده بودند. پای شهدا که به میان می آید، کار داریم و وقت نداریم ها کنار باید برود که رفته بود و آمده بودند. حضورشان همان لبیکی بود که باید برای اجرای خوب برنامه در اردیبهشت ماه آینده به مسئولان برگزاری می گفتند.