به نام شرافت به نام آقا کریم

رضا رئیسی؛ برای نسل من که فوتبال را با تک تک سلول هایش زندگی کرده، برای نسلی که تنها تفریح و دلخوشی اش، لگد زدن به توپ دولایه پلاستیکی و شیرجه روی آسفالت داغ و زمین های خاکی خولی و زخم و زیلی شدن‌های هر روزه بوده و در روزگار نداری های پرشمار تنها داشته دست یافتنی و هیجان انگیزش، رقص باله گلادیاتورهای خوش غیرت و با شرافت در مستطیل سبز بوده و آنان را برای همیشه در بلندای ذهن خود به عنوان اسطوره‌های بی تکرار قاب کرده،«آقا کریم» نه فوتبالیست، نه بازیکن ملی نه اسطوره باشگاهی که نماد خود خود زندگی است، خاطره شیرین و دلچسب از متانت و وقار، اصالت و شرافتی که هیچ‌گاه دم دستی نشد، زنگار نگرفت، معامله نگردید و برای خوشایند این و آن یا دلبری از مردمان آرایش و پیرایش نشد و رنگ و لعاب عوض نکرد. 

آقا کریم، نه محبوبیت عقاب را داشت، نه جلوت شهریار را، نه جادوگر بود نه مالدینی اما همیشه و همه جا مثل کوه، به سان دماوند، فارغ از هر حاشیه و اما و اگری، حضورش در هر میدانی مایه اطمینان قلب و اعتماد به نفس بود، گویی ارتش تک نفره آقا کریم، در هر شرایط و موقعیتی و در هر وضعیتی کار را در می آورد. 

هیچ گاه و بر خلاف میل ذاتی هر شخص و چهره و بازیکنی، به دنبال دیده شدن نبود از مستطیل سبز تا سکوی مربی گری، ترجیح می‌داد، به بهترین وجه ممکن و بدون هیچ حاشیه‌ای، سرباز مخلص و خلاص و بی ادعای تیم و هوادار در عرصه ملی و باشگاهی باشد. 

شاید همین روحیه خاص و رویکرد منحصر به فرد، او را به چهره‌ای ممتاز و متمایز در نسل خود تبدیل کرد، مردی که از دوست و دشمن، از هوادار رقیب تا طرفدار عجول و دو آتشه، همگان و در هر شرایطی احترام او را داشتند و کسی به یاد ندارد که در همه ٣ دهه حضورش در داخل و خارج از میدان فوتبال، علیه او شعاری شنیده باشد. 

اما، عجیب و باور نکردنی آن بود که در استادیوم زادگاهش توسط هواداران تیمی که او را به دنیای فوتبال هدیه داد، به زبان مادری حرمت او را شکستند و حرف هایی زدند که در دنیای بی در و پیکر این روزها، گفتنش به هر کسی غیر از او قابل انتظار بود، اما آقا کریم و توهین و جسارت و بی ادبی، یاللعجب! 

او سال‌های سال جوری زندگی کرد که اینچنین واکنش‌هایی را نبیند و نشنود، اما یک بازی که معلوم نیست تا چند روز اصل و فرع آن در خاطره ها بماند، باعث چنین اشتباه و خطای مهلکی شد. 

اما چه باک، مگر کریم خان باقری آشنای امروز و دیروز ماست، او خاطره ساز بی همتای چند نسل فوتبالی در ایران، نماد غیرت و تعصب هواداری، شرافت ملی و پاکدامنی و اخلاق مداری در زیست اجتماعی است، آنچنان محبوب و دوست داشتنی که نتوانستم این چند سطر را در رثای مرد بی تکرار فوتبال آدربایمانِ ایران به قلم تحریر در نیاورم. 

آقا کریم باقری، مردی برای تمام فصول و ایستاده و پابرجا بر اصول که دیدنش در قاب تصویر مایه اطمینان و اعتماد به نفس هواداران است. 

 

مشاهده خبر در جماران